{Event I} Robin hood was outdated anyway

De roodharige liep met zijn handen in zijn zakken rond in de tweede etage. Hij kwam hier vrij weinig, te veel mensen. Maar wonder oh wonder had hij vandaag ook echt mensen nodig ook. Hoe dan ook, hij wou even het water testen van de geruchten die hij had gehoord. Blijkbaar was het weer zo ver dat ze idioten loslieten onder de maatschappij, want twee ervan hadden een plan bedacht. Blijkbaar gingen ze stelen van de vierde etage, wat in zijn ogen nogal vergezocht leek. Als het zo makkelijk was, waarom was het niet eerder gedaan? Maar hij moest toegeven dat het interessant genoeg was om wat info over te vinden. Cassius was nu eenmaal graag op de hoogte van dingen die er gaande was, en het feit dat er een zakcentje mee te verdienen was vond hij helemaal geen probleem. Met zijn standaard blik die uitstraalde dat hij een spontane hekel had aan iedereen liep hij verder, tot hij zijn locatie had bereikt. Rustig speurde zijn blik rond de gangen. Het was laat, de ruimte was donker en hij wist dat andere hier geen hand voor ogen zouden zien. Gelukkig had hij het voordeel erin, de kleuren waren afgevlakt, enkel groene en blauwe tinten. Maar hij zag evengoed als hij overdag zou zien. Rustig leunde hij tegen een ijzeren plaat op, wachtend of hij de figuren van zo gehete Matthew en Melvin zou tegenkomen. Blijkbaar moest dit een goede gok zijn, als hij naar de roddels had geluisterd.

{ M&M's :"D

Cassius keek even naar de vreemde die zijn richting op kwam lopen. Zijn ogen vernauwde zich lichtelijk terwijl hij deze in zich op nam. Hij was bezig de ander te onderzoeken, kijken wat hij eraan had. Zijn ervaringen met mensen waren vrij slecht en hij moest toegeven dat hij wantrouwiger was als normaal. En dat zei wat. De jongen was rond zijn leeftijd, misschien wat ouder. Het was moeilijk te zeggen aangezien hij een flinke grote droeg. Zwart haar en … welke kleuren waren zijn ogen? Damnit nachtvisie, hij had 3 primaire kleuren nodig dank u zeer. Rood was de zwakste kleur en werd dus uitgesloten als het ook maar iets in de richting van donker kwam. Maar goed, hij kon wel raden dat diens ogen een warme kleur hadden. Verder leek hij niet zo speciaal te zijn, maar het was echter wel de omschrijving waarnaar hij had gezocht. Vandaar dat hij ook naar voren stapte toen hem iets werd gevraagd. “Nee” zei hij dus ook, met zijn standaard botte en humeurige toon. “Ben jij toevallig Matthew of Melvin?” Vroeg hij vrij direct. Als het een nee was, was hij zo weer weg.

De ander was dus blijkbaar Matthew, wat een voordeel was. Echt zin om hier langer rond te dwalen dan nodig had hij niet. In tegendeel, als het aan hem zou liggen was hij binnen een half uur weer terug bij zijn meer. Cassius zuchtte ook even bij het zien van de kleine grijns. Urgh, sociale vriendelijkheid. Misschien was hij er allergisch voor. Zou hem niks verbazen. “Dan ben jij dus een van die gekken die wilt inbreken boven.” Hij snoof even. “Of zijn dit gewoon roddels van de mensen hier?” Het woord mensen werd uitgesproken alsof het een bittere smaak had. Het waren voor starters mensen, die kwamen al helemaal nooit daar. Of voor doctorszaken misschien maar hij betwijfelde het. Hoe dan ook, hij was het water hier aan het testen.

En het grinnikte, want tja, wie wou er nu geen vrolijkheid erbij hebben. Blijkbaar waren de roddels waar, en hij kreeg er nog een mooie uitleg bij ook, de luxe. Want het bleek dat ze helemaal niet zo gek waren als dat ze leken, want ze hadden iets om bij de bovenste etage te komen. Nou nou, hij was benieuwt of ze daar hun ziel voor hadden moeten verkopen. Goed, de jongen dacht dat teamwork het logische was om te doen nu. Daar kon de loner die hij was het niet meer mee oneens zijn. Ook de laatste woorden raakte hem niet zo zeer in het hart. Hem maakte het serieus weinig uit. Je werd hier geboren, soms gebeurde er het een en ander met je als je in de verkeerde groep zat en je ging hier uiteindelijk dood. Simpel als dat. Hij zou zich er in ieder geval niet druk om maken. Maar hij hielt zijn mening voor zichzelf en keek de ander rustig aan. “En waarom zouden mensen helpen? Ik geloof niet uit de goedheid van hun hart” Subtiel Cassius.

Cassius keek rustig naar degene voor hem. Gelukkig kwam er al snel een verklaring die hem wel aanstond. Tja, hij had gewoon geld nodig in zijn leven. Mensen ontwijken was een kostig baantje en hij zou heus wel kunnen helpen. Bij de woorden van de ander liet hij even een stilte vallen. Hij was arm, zoals de meeste. En hij leefde in zijn eentje bij het meer of waar zijn voeten hem ook brachten in dit lab. In alle eerlijkheid, dit was voor hem genoeg, als hij maar easy of mind had. Toch moest hij ook eten, kleren hebben en je kon het erop houden dat hij best vaak in de problemen kwam. Vandaar dat hij uiteindelijk knikte. “Nu praat je” Hij stak zijn handen in zijn zakken. “Hebben jullie nog ergens hulp mee nodig?” Vroeg de jongen toen, duidelijk makend dat hij mee zou doen als zijn hulp nodig was.