Alle art en alle sheets behoren tot hun rechtmatige eigenaar. Idee en site behoren tot (c) Zachary&Slaine Forum is het beste te zien in Google Chrome & Firefox
Hij zou er vandaag een leuk dagje van maken. nee, serieus. Hij wilde gewoon even weg zijn van dat muffe lab. Hij zat er, idk, een hele lange tijd. Met zijn handen in zijn zakken wandelde de jongen verder. Hij had een jong lichaam, maar een oude geest -kuchkuchzoverantwoordelijkook-. Ja, nee, hij was geweldig. Kijk maar wat hij had gefixt. Dit prachtige lab. Hij grinnikte even zachtjes en keek schuin op toen het geluid van golven zijn oren bereikte. Het was rustgevend, ja, dat zeker. Maar het kon helemaal niet tegen de echte beginnen natuurlijk. Hij schraapte zijn keel wat, rechte zijn rug en liet een zucht langs zijn lippen glijden. Ondanks dat hij best een depressief leven had, was hij heel erg happy. Ik bedoel, iedereen was dood die hij kende, was dat nu even janken.
Cassius was voor de verandering eens naar het strand gegaan. Leuk hoor. Echt, wie wou er nu niet door zand ploeteren dat letterlijk overal kwam en je een week later nog in je kleren kon vinden? Geweldig, het klaarde zijn humeur al helemaal op zeg. Of wat dacht je van stinkend, zout, koud water? Als dat je hart niet sneller liet slaan. Woordloos mopperend liep hij verder, zijn handen in zijn zakken gestoken en lichtelijk onrustig aangezien hij op de grond liep. Gelukkig kwam daar al snel een einde aan toen hij een duinpaal vond, die nog redelijk hoog kwam. Meteen klom hij er behendig in en zuchtte even nu hij weer de uitkijk had die aangenaam was. Met nachtvisie en een nek die onmogelijk leek te breken was hij een natuurlijke uitkijk. Rustig zette hij zijn ellebogen op zijn knieën en leunde voorover, zijn tweekleurige blik speurend over de open plek. Al snel viel zijn blik op een bekent persoon. Fronsend, niet dat hij een andere uitdrukking leek te hebben, volgde hij diens gestalte. Echt, dat zo’n klein ventje hier nog rond kon lopen. Maar goed, zolang hij niet lastig gevallen werd vond hij alles best.
Zack was een bal van geluk en lach en alles wat je gewoon op happy kon plakken. Hij genoot van zijn eeuwige leven, althans dat toonde hij. Diep vanbinnen was hij leeg en gewoon... Tja, hij was niks. Maar goed. Als hij zou opgeven, wie zou hier dan de leiding nemen? Juist ja, niemand. Slaine was nu niet bepaald het type die zou gaan roepen en werken als leider. Hij daarintegen was natuurlijk een geboren leider. Een koning. Zijn mensen waren gelukkig, natuurlijk. Hij leek op een 17-jaar oud kind en hij was de leider hier. Het was heerlijk natuurlijk. Jup-jup. Toen hij even een draai maakte om zijn as en even glimlachend omkeek, zag hij iemand die hem vaag bekend voorkwam. Hij kon natuurlijk niet de naam van iedereen hier onthouden, dus was het zoeken naar een naam in zijn plaats natuurlijk. Hij wandelde zonder iets te zeggen op de persoon af en grijnsde wat. "Mooi weer daarboven?" zei de jongen kalmpjes met een glimlach. Yesyes.
De roodharige keek met vernauwde ogen op de ander neer. Hij had niks persoonlijks tegen de blonde daar beneden, in tegenstelling tot vele die hij was tegengekomen. Nee, niks meer dan zijn algemene haat naar de mensheid toe. Het irriteerde hem wel, die blije kop. Minachtend snoof hij en liet zijn blik verder doorschuiven, maar er was geen andere levende ziel te vinden. Nou, als hij toch ergens blij mee mocht zijn. Daarbij was hij nie- en het praatte. Tegen hem nog wel. Laat maar, laat dat kleine gevoel van blijdschap maar dat hij rust en vrede mocht hebben. Bij de vraag veranderde zijn uitdrukking niet, al keek hij de ander nu wel recht aan. “Koud, winderig, zout. Dus nee. Maar ik neem aan dat het beneden hetzelfde is” In ieder geval zag hij de oppernerd nog niet naar boven klimmen of uberhoud dicht bij zijn paal komen, dan kon hij best verder leven. “Maar weet je wat het beter zou maken? Stilte” Subtiele hint Cassius, geweldige zet. Ach, je kon het niet persoonlijk opvatten, het was zijn karakter. Zijn voorkeur lag gewoon meer naar stilte en pessimisme dan naar dat vrolijke gedoe van de ander.
De ander had hem enkel scherp aangekeken. Hij kon meteen zien dat dit een test subject was. Zijn ogen en blik gaven alles al mee en het was helemaal niet raar voor de onsterfelijke jongen om deze persoon te zien. De manier waarop zijn ogen waren gebouwd, het kwam allemaal netjes op zijn plaats. “Koud, winderig, zout. Dus nee. Maar ik neem aan dat het beneden hetzelfde is” Was het antwoord van deze rare kerel. Nu raar kon hij ook niet beginnen, want dat was iedereen binnen dit gebouw en hij was daar wel deels schuldig van. Nou, nou, moesten ze maar niet een kind aan de macht zetten, non? “Maar weet je wat het beter zou maken? Stilte” Hij knikte even met een lachje en begon te leunen tegen de paal, waardoor deze even wat wiebelde. Hoe kon de ander zijn balans toch houden? Magic man. "Oh ja, dat snap ik zeker! Uhu!" zei hij even kalmpjes terwijl ie naar zijn nagels keek, zijn oogleden kalmpjes over zijn ogen hangende. "Ja ik ben ook wel nog zo'n type hoor, stilte is all in nu, right?" wat.
Cassius hielt zijn blik onbewogen op de ander. Hij was rustig, voor nu, het leek bij hem altijd snel te kunnen veranderen als je te dichtbij kwam. Maar er was afstand, en dat was goed. Toch moest hij toegeven dat diens blik hem niet aanstond. De jongen was nog weinig in contact geweest met Zackary, hij was eerder bekent met diens collega. Maar het idee bleef rondhangen dat het mensen waren die teveel over je wisten. Ach, het was zijn paranoïde gedrag wel, die was immers vrij sterk. Toen de ander tegen zijn paal aan leunde knapte er weer iets. Fun fact, uilen waren heel territoriale beesten. En kijk nou wie de plaatselijke burdboy was. “Los.” Kwam er lichtelijk obsertief uit. Hij kon er niks tegen, dit was van hem. Geclaimd, hij zat erop. Het wiebelen was nog niet eens het probleem, zonder veel moeite bleef hij zitten. Maar tja, hij eigende dingen best snel toe, iets wat hij zelf ook irritant vond, maar hey, genen. Het leek niet helemaal weg te trekken toen de ander verder ging. Don’t make me come down. “Ga met iemand anders sociaal lopen doen, misschien een persoon met huiskat genen, die lijken het beter te waarderen naar wat ik heb gehoord” Hij kon de ander nu niet meer recht aankijken, waardoor zijn humeurige blik maar op zijn kruin werd gericht.
“Los.” Hij grinnikte even. Claimend beest dat het was. Het droop van zijn stem en doen af, non? Ja, dat zag en hoorde Zack wel meteen. Hij was een observerend en open persoon. Lekker sociaal maar hij kon best alles zijn als hij eerlijk was natuurlijk. Hij leefde nu al enkele tientallen jaren en hij had al vele persoonlijkheden opgezet om dat te bereiken. “Ga met iemand anders sociaal lopen doen, misschien een persoon met huiskat genen, die lijken het beter te waarderen naar wat ik heb gehoord” Hij grinnikte even zachtjes. "Sorry ik ben geen kattenmens, mijn partner wel tho... Hij is gek van katten, echt een gekke kattenmens zou je het kunnen noemen," zei hij doelend op slaine die best veel katten in zijn lab hield. Echt gek man. "Ik ben meer van de vogels en andere dingen," hij hugde zichzelf even wat met een grijns en deed alsof hij een soort ding in zijn armen had en deze doodhugde. "Zo fluffy en zacht en cute, ik bedoel, awww," zei hij grijnzend. yes.
Waarom luisterde mensen nooit. Het was zwaar irritant. Want ondanks zijn duidelijke indicatie dat hij wou dat de ander afstand nam, leunde hij nog tegen zijn paal op. Zijn paal damnit. Wie zat erop? Hij. Het was van hem. Meteen staarde hij dus strak en ongeamuseerd terug. Ja, hoewel hij niet heel veel speciale dingen had opgepakt, was gedrag weer heel wat anders. Maar nog voor hij verder in protest kon gaan sprak blondie al weer verder. Blijkbaar hielt hij niet van katten, alsof dat hetgeen was waarop hij doelde. Blijkbaar was Slaine een ander verhaal, wat hij had kunnen raden, die was degene met dierlijke mutaties nu. Cassius ging er ook niet op in, maar hielt zijn duidelijk gefrustreerde houding zichtbaar. Als hij veren had stonden ze opgefloeft dat was zeker. De volgende woorden streken hem wel vreemd. Well, hij viel immers onder die categorie. Wantrouwig keek hij naar de gek die de lucht omhelsde. Hij had een hekel aan aanrakingen, en blijkbaar had de ander iets met vogels. Meer dan de houding en uitstraling had hij niet, misschien zijn ogen als je het ruim pakte, maar het risico nam hij niet. Damnit. Dit werd wachten tot dat joch wegging, en die had letterlijk een eeuwigheid. “Vogels zijn niet zacht en cute. Daarbij hoor je ze niet aan te raken” Mopperde hij echter wel, om hierna tot zijn ergernis te zien dat de ander nog steeds tegen zijn paal aan stond. “Laat mijn paal los” Gefixeerd keek hij naar de bekende. Het was toch vrij duidelijk of niet dan?
Hoe lang werkte hij hier al? Enkele jaren, een eeuwigheid misschien wel ja. Ah tja, niet zijn probleem om eerlijk te zijn. Hij was zelf niet de meest geweldige persoon om puns hierop te maken, hij zou de professionals er wel bij laten. Hij was de meest geweldige persoon op de meest geweldige vlakken, maar soms was hij ook minder geweldig ja. Het probleem was dat hij gewoon... Tja, zack was. HIj had macht en alles, hij kon het best aan ja, maar het was lastig natuurlijk. “Vogels zijn niet zacht en cute. Daarbij hoor je ze niet aan te raken” Hij stopte zijn ietwat belachelijke expositie en keek met een glimlach schuin op naar de ander. Hoe kon een gast die een kop had gevuld met vederen nu weten wat goed was voor zijn eigen soort? Juist ja, dat kon niet. Hij had hem uitgevonden. Zack wist best wat wel en niet kon. Hij was liefde en leven. KUCHKUCH “Laat mijn paal los” Hij lichte even zijn wenkbrauw wat op en bleef glimlachend naar de ander kijken. "Bedoel je deze paal?" zei hij grijnend waarna hij zonder veel pardon de paal in een vriendelijk hug nam en nog eens met opzet wat heen en weer bewoog. De houten paal wiebelde met gemak mee en nog niet zo rustig ook. Aardig, ja, dat was ie zeker.
Dit was echt een slechte dag. Hij had van zichzelf al weinig goede maar dit hielp al helemaal niet. Ten eerste zat er iemand aan zijn eigendom, hij moest sociaal doen, hij kende degene onder hem en hij werd subtiel bedreigd tot aanrakingen. Daarbij lachte hij veel te veel, het maakte hem ongemakkelijk. Dus ging hij gewoon verder met zijn eerdere dreigenmenten. Jammer genoeg leek Zachary in al zijn jaren geen wijsheid te hebben opgepikt, want hij daagde hem uit. Hij deed het expres, Cassius wist het gewoon. Zijn staar veranderde niet. Los. Maar nee, de paal werd omhelst en het ding werd heen en weer geschud. Zijn evenwicht was beter dan gemiddeld, maar dit was voornamelijk door menselijk oefenen. Het was moeilijk maar hij had het gevoel dat hij had kunnen blijven zitten. Maar zijn territoriale drang was op het moment te groot om in te houden. Hij sprong van de paal af en liep naar het kleine ventje toe, om hem bij zijn schouder te pakken en ruw tegen de paal aan te duwen. In ieder geval, dat was zijn poging, “Ja. Die ja” Klonk er zwaar humeurig van hem. Hij leek in zijn actie nog niet eens door te hebben dat hij nu op de grond stond, waar de ander letterlijk binnen handbereik was. Dat kwam nog wel, nu was hij duidelijk bezig met de schouder van de ander fijn knijpen
De ander leek van zijn paal te komen. Dit was eigendom van de staat en zo ook van hem, dus hij had het recht niet deze paal te claimen natuurlijk. Hij zou de police erbij roepen als dit teveel werd. Neh, niet echt, dit kon hij best alleen afrekenen om eerlijk te zijn. Hij was de big boss en dat zou hij laten merken als het nodig was natuurlijk. HIj bleef echter wel glimlachen, want een lach was wel nodig natuurlijk. En daar ging Zack. Hij werd zo wat de lucht in gebracht en tegen de paal geduwd. man, was dat een brede paal dan. “Ja. Die ja” Zack, die gewoon was aan de pijn van sterven, steken en zoveel meer, gaf niet veel om deze kneep. Het wrong wat, maar zou hem niet tegenhouden met wat ie vervolgens zou doen. Hij hugde de ander doodleuk met een grimas zodra hij even er onderuit was gedoken. "Burdhug" te aardig natuurlijk.
Eenmaal op de grond leek Cassius zich enkel erger in de problemen te hebben gewerkt dan toen hij op zijn paal zat. Ja, nog steeds, zijn freaking paal. Wees toch eens vriendelijk tegen de plaatselijke bevolking. Hoe dan ook, in zijn rush van territoriaal gedrag had hij de ander tegen des betreffende paal opgeduwd. Het leek maar bar weinig effect te hebben naar zin. Kort gleed zijn blik weer naar de paal. Hij kon er natuurlijk gewoon weer in gaan zitten. Hij was een snelle klimmer... Nog voor hij zijn plan had vastgesteld voelde hij Zack uit zijn grip komen en ineens diens armen om hem heen slaan. Meteen voelde hij adrenaline zijn lichaam vullen. Het was vrij bekent dat hij niet tegen fysiek contact kon. Het was begonnen met niks meer dan het niet prettig vinden waar het nu in volledige agressieve reactie was. Het was echter anders dan zijn eerdere dreiging. Dit was eerder gestuurd uit angst en paniek. Met een snelle hartslag en happerige ademhaling greep hij Zack bij de nek en beukte hem nu met al zijn kracht tegen de paal aan. Het was duidelijk dat hij hem of wou stikken of gewoon de kop inslaan. Iets wat hij beiden een poging gaf met zijn blik opgejaagd.
Nou, hij was meer gewend dat zeker. Leven met een dude die supersterk was was ook niet bepaald handig als je de meest irritante persoon op aarde was. Hij werd zo van de ander gehaald en met de kop eerst tegen de paal geramd. Hij was meteen knock out door de slag, waarbij en stevige wonde op zijn kop was ontstaan en zijn lichaam er wat droogjes bleef hangen. Nou tja, over enkele seconde, als het geen minuut was, zou het genezen zijn en was het irritant kind terug, dat kon hij iedereen verzekeren. Dit was waarom zack zo leuk was en toch zo heerlijk. Ondanks alle pijn, deed hij toch wat ie wilde. Want voor hem was het ylf aka you live forever. Frick die yolo's, hij had daar geen nood aan.
Dit voelde aan als verspilde moeite. Iedereen wist dat de blondie niet dood kon. In ieder geval nog niet in de manieren die logisch leken. En Cassius had er echt geen vertrouwen in dat zijn geluk groot genoeg was om een wonder te maken. Nee. Maar hey, het stopte met praten. Met een diepe zucht kreeg hij weer wat zelfbeheersing terug. Hij duwde de ander van zich af. Het leek erop dat hij nog niks ergs had gedaan, maar hij voelde niet de drang om nog verder te gaan met zijn marteling. Het was nutteloos. Misschien was het nu wel duidelijk dat burdhugs niet zijn ding waren. Moest hij maar een ander vogel persoon voor maken. Klagend in zichzelf ging hij tegen de paal aan zitten, die voor de duidelijkheid nog steeds door hem geclaimd was, en keek humeurig naar het water. Het ergste van dit alles was dat hij nog een spier had verrekt ook. De schande.
Na enkele minuten opende de jongen zijn ogen wat, gevolgd door een ietwat aangedane uitdrukking op zijn gezicht. Hij keek even om naar de ander en haalde diep adem. "Das ook niet bepaald zelfbeheerst beste uilmans," zei hij met een luide zucht. Hij kwam overeind, kraakte even kort zijn schouders en zuchtte even, hij was meteen een stuk rustiger. Tja, wat zou jij doen als je net voor de miljoenste keer uit de dood terugkwam? Hij haalde diep adem, wandelde naar de ander toe en ging kalm voor de ander bukken. Zonder iets te zeggen begon hij deze te kroelen in diens nek, een stilte lattende. Hij wist dat vogels hier een weak spot hadden... ergens... Hij moest het gewoon weten te vinden natuurlijk en testen of het ook bij onze uilenvriend van toepassing was.
En ja hoor, iemand had de stekker er weer ingedaan en blondie aangezet. Fijn zeg, such joy. De ander sprak weer op, maar Cassius zijn blik was op iets anders gericht in de verte. Hij had hem gewaarschuwd, nouja, indirect. Hij had twee regels, twee maar. Niet aanraken en niet in zijn territorium komen. Zo makkelijk kon het zijn om aan zijn goede kant te komen. Zo makkelijk. De roodharige reageerde alsnog simpel, niet eens last hebbend van de bijnaam. “Ik heb nooit geclaimd dat ik zelfbeheersing had” Waarom zou hij anders alleen wonen? Hij had het heus even geprobeerd, daar niet van, bij de andere. Het was gewoon dat mensen hem minder als mens begonnen te zien, als een mindere, en als je dan ook vaak genoeg iemand in elkaar slaat.. Tja, dit was een betere optie. Nog steeds was hij op iets anders gericht met zijn blik toen de jongen voor hem kwam bukken. Zijn tweekleurige ogen verschoven naar de rode van de ander. Aangezien deze nu ook rustiger was, en stil, bewoog Cassius zich ook niet. Al was het duidelijk dat hij ongemakkelijk werd zodra hij de aanraking voelde. Maar ja, hij had net al zijn energie in zijn vorige actie gestopt, dus meer dan wat fronsen richting de ander gebeurde er niet. Dat was echter tot er een plek werd geraakt net onder zijn haargrens, waarna een groot deel van zijn ongemak weggleed. In tegendeel, hij duwde zijn nek zelfs meer tegen de hand aan. Er kwam een vreemd geluidje over zijn lippen, een soort tevreden squeek. Cas leek het niet eens te merken. Hij had niet eens geweten dat hij een soft spot had, of uberhoud een vogel geluid kon maken. Misschien waren het van die dingen die je niet bij jezelf kon doen.
Toen hij een bepaalde plek wist te raken en er een veel te schattige piep uitkwam, kon zack het niet laten even te grinniken. Oh my god wat was deze nu weer? Hij grinnikte zachtjes en bleef de ander er kalm kroelen. "Das daar is je soft spot~" zei hij lachend terwijl hij er gewoon kalm bleef kroelen. Hij zou hem ondertussen wel plagen, want anders was het niet Zacky eh. Hij kwam wat dichter, maar behield wel nog een halve armlengte afstand tussen hem en birdboy. "Heel schattig, snap je nu waarom ik dit geweldig vind?~" zei hij glimlachend. "Je bent te schattig en geef nu maar toe birdboy~" zei hij glimlachend. De grijns verdween ook nooit van zijn lippen eh. Maar ah, daarvoor was hij Zachary, niet? En daarvoor leefde hij dus ook al een tijd. Om dot te fixen hm~
Cassius leek het allemaal nog niet door te hebben. Voornamelijk omdat de ander doorging met het kriebelen. Het gevoel was te vergelijken met hetgeen van een jeukende plek waar je nét niet bij kon en daarna werd gekrabd. Of met het gevoel van een kaartje dat al heel de dag je lastig viel en ineens stopte. Het gevoel was bijna voldaan te noemen. Het mooiste van alles, hij vergat bijna dat Zack voor hem stond, en hij uberhoud aangeraakt werd. Toen de ander weer begon te praten opende hij bijna klagelijk een van zijn ogen, die hij kort hiervoor had gesloten. Het was duidelijk dat het wat moeite kostte om echt te focussen. “Ik ben niet schattig.. ik wist niet eens dat dit bestond.. prrr” Kwam er in een zwak protest uit, aangezien vogelgenen hadden besloten dat een bijna ronkend geluid beter paste dan woorden, en Cas kon het niet goed stoppen. De jongen was ondertussen helemaal ontspannen en hij lachte zelfs bijna, jammer genoeg leek zijn gezicht die uitdrukking niet meer te kennen, dus was het enkel een opgetrokken mondhoek,
Het onderzoeken van subjects, ookal behoorden ze niet meer in zijn werk, was een must voor een scientist. Dat moest zoal hij als Slaine weten maar ah, het waren maar details om eerlijk te zijn. Hij was zelf een persoon die het heerlijk vond andere te testen op gelijk welk vlak, hij was een uitdager, een echte bitch en niemand kon hem er echt in stoppen om eerlijk te zijn. “Ik ben niet schattig.. ik wist niet eens dat dit bestond.. prrr” klonk er van de ander, een duidelijk gefaald proces zo te horen. Hij grinnikte even en staakte zijn aaien dan ook even, om met vernauwende ogen te kijken naar de ander. "Oh dan moet ik wel stoppen zeker~" zei hij kalm. "Straks tast ik nog je geweldige grump status aan en dat willen we niet hm?" zei hij glimlachend. Hehehe.
Cassius was letterlijk een vreemde vogel. Hij was immers niet de vriendelijkste als mens, maar op bepaalde gebieden leken zijn andere genen de overhand te willen nemen. Bijvoorbeeld hoog willen zitten, dingen aanstaren en blijkbaar ook een soft spot te hebben. Hij leek soms het ergste van beiden te hebben. Toen de ander echter stopte kreeg hij weer wat controle over zichzelf, waardoor zijn blik automatisch weer verharde. Nu pas merkte hij op hoe dicht de ander op hem zat, samen met diens vernauwde ogen. Dit meen je niet. Ging deze arsehole nu eerst iets doen wat hem rustig maakte en nu stopte hij er mee. Als hij veren had stonden ze nu omhoog, dat was zeker. Strak keek hij terug, niet toe willend gevend. “Dat kon je nog niet al zou je het willen” kwam er als uitdagende reactie, waarna hij even met zijn hand naar zijn nek ging, zoekend naar de plek. Echter leek hij er zelf niks mee te kunnen doen, waardoor hij mokkend zijn arm weer liet zakken. Damnit, zijn zelfbeheersing was al klein, laat staan nu de ander onderhandel middel had. Cas kon maar enkel hopen dat zijn trots groter was dan zijn behoefde aan burdlove.
Het was aslof een switch werd omgedraaid en de ooit zo lieve, genietende vogel weer een dick werd. Hij grinnikte dan ook even zachtjes, niet eens lettend op het feit dat ze zo dicht bij elkaar zaten. Voor Zack was dat in het algemeen geen probleem, hij was een vrij... Goed persoon op dat vlak. Hij schraapte zijn keel wat en kraakte zijn schouders waarna hij de afstand tussen hun hoofden wat vergrootte door wat naar achter te leunen... Hm. Ze zaten wel beide nog lekker op de grond, dus dat was wel mooi. “Dat kon je nog niet al zou je het willen” hm? "Is dat een uitdaging?" merkte de blonde kerel op waarna hij de ander onderzoekend aankeek. Toen hij zocht naar de spot die hij blijkbaar zo lekker had gevonden, leunde Zack weer naar voren en begon hij hem te kroelen op de plaats waar hij eerst had zitten kroelen. DE soft spot. "Het zit hier~" zei hij plagend tegen de ander met een grijns waarna hij even wat stopte en uitdagend naar hem keek. Hm?
Cassius leunde wat naar achteren, meer om zichzelf een houding te geven dan wat anders. Het rustgevende effect werkte nog na, waardoor hij niet de behoefte had weer de paal in te klimmen. Normaal was de grond een onaangename plek voor hem, het maakte hem omrustig. Maar ondertussen kon hij wel gokken dat er weinig situaties waren waarin hij wel tevreden was. Toen de ander vroeg of dat een uitdaging was veranderde zijn blik niet, die nog altijd strak op de ander was gericht. Het was jammer dat hij nog moest knipperen zeg. Wel kantelde hij zijn hoofd lichtelijk, iets dat voor hem zeker geen probleem was. “Als je het zo wilt zien; ja, dan is dat een uitdaging” Er zat iets in zijn blik die wel degelijk zei; Hell yeah dat ik je uitdaag. Hij had gewoon het vertrouwen in zijn onbreekbare grumpheid. Als de ander zijn handen uit zijn nek zou laten in ieder geval… Iets wat wederom niet leek te lukken, want Zack had opgemerkt hoe hij aan zijn nek had gezeten. En zelfs nu hij wist wat deze ging doen kreeg hij het niet over zijn hart hem weg te duwen, het voelde immers goed. Meteen bewoog hij dus mee, om al snel weer terug in zijn deadglare te vallen zodra de ander weer stopte. “Hmfff. Nog even en ik denk dat je het expres doet” Kwam er ongeamuseerd uit. Hij probeerde het niet eens meer, het leek erop dat het was zoals jezelf kietelen, het was onmogelijk.
Hij grinnikte even toen de ander zei dat je dit wel als een uitdaging kon zien. Des te beter dan, niet? Hij haalde diep adem en sloot even zijn ogen waarna hij wachtte op een scherpe opmerking terug van het moment dat hij stopte met aaide. Ja, hij verwachte een dodelijk iets naar zijn hoofd. Hij had gewoon niks anders verwacht van birdboy. “Hmfff. Nog even en ik denk dat je het expres doet” klonk er en de jongen lichtte even zijn wenkbrauwen op. "Tuurlijk man," zei hij lachende. "Als ik een test uitvoer moet ik het wel goed doen of niet?" zei hij kalmpjes terwijl hij de ander even aankeek met geniepige ogen. Het was duidelijk dat zijn hand nogmaals de ander zou raken in de nek als hij zo zou doordoen... Nou eigenlijk niet, want hier ging de hand weer en... Aaien maar~
Voor een deel wou hij dat de ander uit zijn nek zou blijven zodat hij hier het laatste deeltje van zijn waardigheid kon behouden. Al was het maar een klein gedeelte. Aan de andere kant voelde het wel heel erg goed en was hij in tijden niet meer zo rustig geweest. Misschien wou hij gewoon dat iemand anders het deed dan de pestkop die nu voor hem zat. Deze lachte weer, wat zijn eigen uitdruk des te humeuriger maakte. “Dus ik kan aannemen dat je vaker bij mensen in hun nek zit om te zien wat er gebeurd?” Sneerde hij nogmaals, al voelde hij hierna de ander weer bezig. Deze keer probeerde hij duidelijk niet toe te geven en de spanning in zijn lichaam te behouden. Maar langer dan een paar seconden hielt hij deze rebellerende actie tegen zijn lichaam niet vol. Echt, als de ander dit nou vol zou houden zonder te praten kwam deze nog aan zijn goede kant, maar op de uitdagende manier hoe het nu gebeurde had Cas meer het gevoel alsof hij een weddenschap verloor. Hij schold dus ook kort toen hij weer toegaf aan de aanraking. Echt, hij kwam terug op eerder, niet de slechtste dag ooit, wel de vreemdste.
“Dus ik kan aannemen dat je vaker bij mensen in hun nek zit om te zien wat er gebeurd?” klonk er van de ander en hij kon een luid gelach niet onderdrukken. Wat? "Nee, niet alleen nekken hoor," zei hij kalmpjes. De grijns kwam maar niet van zijn gezicht en kon je het hem kwalijk nemen? Nee waarschijnlijk niet. Hij sloot even lachend zijn ogen en liet een zucht langs zijn lippen gaan. "Ik zou je bijna willen meedoen naar mijn lab en je houden als pet, zo schattig ben je," ja man. Mensen opsluiten en houden als huisdieren, moest ook kunnen of niet? Het was de manier waarop dingen nu eenmaal hier werden gedaan en wat zouden ze doen? Een opstand beginnen tegen iemand die onsterfelijk was en een gast die je met een slag dood kon meppen + hun robotarmy. Nee, dat was echt geen goed idee, al zei Zack het zelf~
