Would you follow me into the jungle?

Ain't no god on my streets in the heart of the jungle

Ze werd vaker door dit gebied aangetrokken. Sunset wist niet waarom. Eerder had ze gedacht dat het misschien door de beren klauwen gekomen was. Ze was jonger toen, n had dat geloofd, het klonk logisch. Tot ze zich een paar jaar later besefte dat beren niet persé in de jungle leven, maar meer in het bos. Dus nu had ze weer geen theorie voor dit gevoel. Misschien was het wel een menselijke voorkeur. Ik bedoel maar, de jungle is mooi. Het heeft wat woest, iets mysterisch. Iets magisch, ook wel. Misschien trok dat haar wel. Dat zou ook heel goed kunnen. En er waren ook meestal bepaalde ypen mensen die in de jungle kwamen. Omdat er zoveel verschillende biosferen waren om uit te kiezen, kozen mensen vaak hun voorkeur, met als gevolg dat ze op dezelfde plek vaak dezelfde mensen zag. Dit gelde uiteraard ook voor Sunset.
Het was al laat, merkt Sunset nu ze rder de jungle in liep. Het was donker, en aan hoe de schaduwen zich vormden kon ze ongeveer de tijd schatten. En aan het feit dat er weinig mensen waren. En dat vond ze wel fijn. Dan kon ze niemand verwonden met die lompe berenklauwen.

&& Anouk

De jungle was niet bepaald haar lievelingsplek, het bracht meestal enkel irritaties met zich mee. De vochtige lucht die er hing zorgde er voor dat ze zodra ze terug kwam minstens een uur bezig zou zijn met het drogen van haar been. Als ze dat niet zou doen kon ze er op rekenen dat het been binnen de kortste keren vast geroest zat. Ze kwam dan ook niet in het zwaar beboste gebied zonder er een goede reden voor te hebben. Ze moest wat uitzoeken en dat moest op deze plaats gebeuren. Haar ogen vielen op een opvallende rode vlek in de verte. Zo stil mogelijk naderde ze de vlek die al snel de vorm van een meisje met rode haren aannam. De grote berenklauwen vielen vrij goed op, die waren niet te verstoppen zoals haar been onder een broek. "Hallo," begroette ze de ander terwijl ze uit de bossen stapte. Praten met andere Test-Subjects kon nooit kwijt, die veroordeelde je namelijk niet zo makkelijk. En misschien kon ze nog wat nuttige informatie uit de ander halen.

"Hallo," klonk het ineens. Sunset schrok, keek om en zag een meisje staan. Sunset schatte haar rond haar eigen leeftijd. Het meisje had blond haar, en geen duidelijke test resultaten, zoals Sunset haar klauwen had. Toch verwachtte Sunset dat dit meisje wel een test-subject was. Het was de manier waarop ze Sunset had aangesproken. En het feit dat het meisje niet zichtbaar werd afgeschrokker Sunset's klauwen. "Hallo," antwoordde Sunset dus rustig terug. Ze verwachtte niet dat deze blondine iets kwaads in de zin had. Maar dit wist je echter nooit.

De roodharige leek haar niet aan hebben horen komen en schrok dan ook toen ze plotseling begroet werd. Ze had dus blijkbaar wel de klauwen van een beer maar niet de scherpe zintuigen er van. Of de stalen zenuwen. "Hallo," begroette het meisje haar terug. het leek er niet op dat de ander iets kwaads in de zin had. Dat was ook wel fijn om te weten gezien ze in deze biotoop waarschijnlijk niet kon winnen in een gevecht van iemand met berenklauwen. Tenzij de roodharige nog niet gewend was aan haar mutatie natuurlijk. "Wat doe je hier alleen in de jungle?" Vroeg Alina op een rustige en vriendelijke manier zodat het niet op een bedreiging om weg te gaan zou lijken.

Het meisje leek een beetje verbaasd over het feit dat Sunset schrok van haar begroeting. Misschien had ze verwacht dat Sunset haar al aan had horen komen. Sunset wist niet of ze ook de zintuigen van een beer had over gekregen bij de mutatie. Maar echt ruimte om dat te onderzoeken liet ze zichzelf niet toe. Ze was bang voor de klauwen, en ze wilde eigenlijk niet nog meer van een beer hebben. Het meisje vroeg wat ze hier alleen deed, midden in de jungle. Sunset glimlachte lichtjes. "Een beetje mijn rust pakken. Mijn hoofd leeg maken. Ik ben Sunset trouwens. Test-subject, maar dat had je vast al gezien." Antwoordde ze, waarna ze zichzelf voorstelde.

Na haar vraag veranderde de gezichtsuitdrukking van het roodharige meisje in een kleine glimlach. Niet een geheel verwachte reactie. "Een beetje mijn rust pakken. Mijn hoofd leeg maken. Ik ben Sunset trouwens. Test-subject, maar dat had je vast al gezien." Vertelde het meisje genaamd Sunset. Daar was het inderdaad een prima ecosysteem voor gezien je helemaal niet snel iemand tegen kwam. De kans dat ze Sunset tegen was gekomen was dan ook niet groot. Voor het zelfde geld hadden ze elkaar nooit gezien. De ander had zich voorgesteld dus was het wel zo beleefd om zich ook voor te stellen. "Aangenaam, mijn naam is Alina en van het zelfde soort." Zei ze rustig. Wat haar mutatie was zei ze niet, dat hield ze liever geheim voor het geval dat.