Man up, your making a mess

De roodharige zat in de woestijn, want tja, waarom niet? Hij had de laatste niet veel meer geklaagd over de zon, warmte en zand. Echt, altijd weer dat zand. Hij had er een zware hekel aan. En natuurlijk zijn nieuwe mutatie, die klauwen. Het interesseerde hem weinig dat hij wederom als test subject werd gebruikt, voornamelijk omdat de eerste keer voor hem best positief was afgelopen. Jammer genoeg was hij vergeten hoe moeilijk het was om te wennen aan de nieuwe opties van zijn lichaam. Hij keek nu dus ook naar zijn handen, waar je weinig aan kon zien nu die dingen ingeklapt waren. Stiekem wist hij ook niet goed hoe hij ze eruit kreeg, het gebeurde gewoon wanneer hij pissig of naja, te uilig werd. Als ze uitklapte deed het pijn, maar misschien wende hij er nog aan. Ach, hij zou het nog wel zien. Zijn blik gleed nu weer over de omgeving heen, die redelijk zanderig was. Toch moest hij fronsen bij het vreemde aanzicht van de helder blauwe lucht die ineens duister werd. Pardon? Ze waren in een woestijn? Hier hoorde gee- en het regende. Hard. Scheldend kwam hij omhoog en trok zijn capuchon over zijn hoofd heen. Welk idioot test subject besloot hier alles te verpesten? Met het idee om deze eens goed de waarheid te zeggen liep hij richting de kern van de regenbui toe. Ondertussen was ook Cosette weer bij hem gekomen, de parkiet was even een rondje aan het vliegen geweest en schuilde nu naast hem, tevens onder de capuchon voor de regen. Het duurde niet lang voor de jongen de dader zag, of in ieder geval de enige levensvorm in de buurt. "Zachary?" Op een manier die voornamelijk zijn standaard slechte humeur was dan wat anders.

Ja, het bleek hem nog echt te zijn ook. En de regen werd erger. Echt geweldig dit, alsof Zack eerst nog niet irritant genoeg was verpestte hij ook het plaatselijke weer. Of in ieder geval, hij gaf degene voor hem maar de schuld hiervan, want daar was hij goed in. Cassius had zijn handen in zijn zakken gestoken en liep naar de ander toe. Bij de vraag kneep hij zijn hand even tot een vuist, maar zoals gewoonlijk merkte hij geen verschil op nu ze ingeklapt waren. “Gaat wel, ik heb er niet echt controle over wanneer ze eruit komen” Hij haalde zijn schouders simpelweg op. Zijn handen, rug en een deel bij zijn nek lagen er al door open. Als je niet gewend was dat er metaal in je lijf zat en je kon het niet onder controle houden, dan gebeurde er ongelukjes. Maar hierna keek hij de jongen recht aan met zijn typische staar. “Ben jij het die de woestijn tot een modderpoel maakt? Want sommige van ons komen hier juist om de regen te ontwijken mocht je het niet doorhebben” Klonk er met zijn eeuwige slechte humeur van de jongen, wel rechtuit op de ander gericht. Hij was ook zo vriendelijk voor andere die doorweekt in de regen zaten.

Hij had als reactie niet heel veel anders verwacht, dus de behoefte om erop in te gaan had hij ook niet. Zo veel moeite was het immers ook niet, als die gasten blij werden met dingen over hem opschrijven, het zij zo. Hoe dan ook, hij kreeg tot zijn verbazing ook een verassend open antwoord terug. Cassius snoof even spottend terwijl hij naar de donkere hemel keek. “Want je was nog irritant genoeg zonder dat je het weer erbij betrok? Flink wat depressie voor zo’n klein ventje” Klaagde hij zonder ook maar een greintje medeleven te hebben verder. Zo was hij nu eenmaal. Als de ander down was, zijn probleem. Hij ging hier ook geen emoties aan andermans nek hangen. Toen de ander probeerde te lachen werd de regen nog erger. Geïrriteerd zuchtte Cas dus ook. “Het word erger maat, verman je eigen” emotionele steun was niet echt zijn beste punt mocht het nog niet opgevallen zijn. Het was ook niks persoonlijks, zo was de roodharige gewoon. Vanaf zijn schouder klonk een blije Chirp~ Dus er was in ieder geval nog iemand die alles waardeerde. Zelf staarde hij gewoon verder.

Toen hij merkte dat het weer enkel en alleen maar slechter werd door zijn geweldige humeur moest hij normaal zuchten. Dit ging goed vooruit zeg. Schattend overweeg hij zijn opties. Voor een deel wou hij zijn eigen karakter weer lekker de vrije loop laten en verder klagen. Maar het leek erop dat dit niet zo goed ging werken. Echt, als hij zo door gingen begonnen mensen hem nog aardig te vinden. Met lichte tegenzin was hij degen die zichzelf vermande en naast Zack ging staan, om even een hand op diens schouder te leggen. Het was vreemd, maar dat was toch iedere vorm van sociaal contact al. Hij had zijn arm uiteindelijk om de ander heen geslagen, iets wat voor hem gelijk stond aan een hele therapie sessie vol liefde en vriendschap. Cassius zei dus ook niks, de ander niet bewuster willende maken van wat er gebeurde. Urgh, hij werd soft. Vandaag ging hij als eerste kijken of het al Uilen-jongen tijd was, aangezien zijn zorgzaamheid naar kleine wezens dan altijd vergrote.

Zodra de ander door leek te hebben dat hij hem vasthielt zakte hij in, hem meenemen in een hug. Cassius liet zichzelf mee zakken en mentaal klikte er weer iets. Dit was dus ook de rede dat hij de hug aanvaarde en zijn kop beschermend op die van Zack legde, zo de omgeving nog in de gatenende houden terwijl hij zijn armen om de jongen had geslagen. Oké, dit was voor het eerst, nou ja, dat het bij een mens gebeurde. Cas kon immers wel verklaren waarom dit zijn reactie was, al deed hij dat liever niet hardop. Nogal beschamend vond hij het. De regen nam wat af maar de roodharige, nog steeds grumpy kijkende voor wat het waard was, bleef zo zitten. Ja, dit was nu van hem. Het was kleiner dan hem, het was zielig en had bescherming nodig. En hij was groter en kon de ander best beschermen, in ieder geval beter, dus automatisch eigende hij Zachary nu toe. Zodra dit vervloekte seizoen weer voorbij was had hij weer zijn vrijheid, maar Cas wist onbewust dat dit zijn onhandigste claim ooit was tot nu toe.

Cassius luisterde naar Zack toen deze begon te huilen, hij voelde het gesnik onder zijn armen gebeuren maar verslapte zijn eigen greep niet. Hij had wel eens vaker bij huilende mensen gestaan, het was immers onvermijdelijk. Maar nu was het anders, hij voelde zich nu verantwoordelijk ervoor. Vandaar dat hij rustig bleef zitten, de ander omhelzend, tot het snikken wat afnam. De regen leek hetzelfde te doen, en uiteindelijk werd het zelfs droog. Maar zelfs nu de ander zich beter moest voelen bleef de omhelzing aanhouden. Zack liet immers niet los. Nog steeds in oorlog met zich eigen haalde hij een van zijn handen van de ander af en duwde zijn capuchon naar achteren. Hierna ging hij met zijn hand door de natte blonde haren van de ander heen, in een rustgevend gebaar. Tot zijn verbazing was hij zelf ook rustig, ondanks dat hij hier tegen iemand aan zat, eigenlijk kon hij zijn huidige gevoel eerder als beschermend omschrijven dan wat anders. Het was zeker nieuw voor hem, dat was zeker. "Kom, je bent doorweekt, laten we ergens opdrogen"

Cassius ging rustig verder met de ander tegen zich aan houden en door de haren van de ander heen te gaan. De ander keek nu naar hem op met rode ogen. Hij veegde nu de lokken uit het gezicht van de ander en keek op een rustige manier terug, alsof hij de omgeving wel veilig zou houden voor de blonde jongen. Momma burd feelings hier, maar hij begon er al langzaam vrede mee te krijgen. Vooral toen de ander zich weer tegen hem aan drukte en zijn gezicht verbergt in zijn kleren. Bij zijn vraag werd er wel geknikt, maar geen aanstalte gedaan om omhoog te komen. Cassius had zijn armen ook weer terug om de ander heen geslagen en had zijn hoofd tegen de kruin van de ander aangedrukt. Hij rook naar de regen en was nog steeds doorweekt, maar alsnog vertrouwd. Hierna zette de roodharige zich met moeite in beweging, aangezien hij zijn armen nog stevig om de ander had gehouden moest hij deze ook mee omhoog kunnen krijgen. Zijn blik ging even rond. “Daar zijn wat stenen in de zon, het is niet al te ver” Natuurlijk zocht hij een hogere plek op, het was natuurlijk voor hem. Daarbij voelde het goed de ander veilig te krijgen.

En ja hoor, blondie stond op zijn eigen poten. Hierna duurde het niet lang meer voor ze op de stenen terecht kwamen. Zelf klom hij er zonder veel moeite te doen op en keek naar de ander. Deze leek duidelijk te genieten van de warmte, en hij deelde dit gevoel. De jongen deed ook zijn natte jas en sjaal uit en legde die naast hem weg. Zijn tweekleurige ogen lagen nog altijd op de jongen naast hem, die nog steeds zo’n heavy wolk om zich heen leek te hebben. Well, de ander mocht dan zijn vrolijkheid gebruiken om zijn sadheid te verbergen, hij gebruikte zijn humeur om mensen van hem weg te krijgen, zodat hij ze niks aan kon doen. Maar hij zou het wel kunnen fixen, hierna ging hij terug naar het meer, zíjn meer en zou de komende maand geen sociaal contact meer maken. Dus zuchtte hij en ging weer rustig door met door de haren van de ander heen gaan. Het was een uilen ding... met een beetje geluk wist Zack weinig van gevogelte af.

Cassius stond nog maar net toen de ander door zijn benen heen zakte en als een gek begon adem te halen. Verward en verbaast bleef hij staan. Want tja, wat kon hij anders doen? Er klonk gegil van de jongen en automatisch zette hij een stap naar achteren, strak kijkend naar wat er gebeurde. Even voor de duidelijkheid, dit was een van de redenen waarom hij niet met mensen om ging, ze waren raar. Alles was het ene moment goed en het andere lagen ze gillend te rollen in de woestijn. Echt, wat had je eraan? Een idee wat hij zou kunnen doen om te helpen had hij niet, dus wachtte hij maar af tot de ander.. ehem.. geen idee, doodging? Er ineens een giftige slang tevoorschijn kwam? Hij begreep het allemaal niet oké. Maar al snel werd het duidelijk.. naja. Duidelijker. Want plots leek er iets uit de jongen te groeien, niks minder dan vleugels. Het was duidelijk te zien dat ze wit hoorde te zijn onder het bloed. Rustig en wantrouwig kwam hij dichterbij. “Zachary?” echt, die jongen leek zichzelf echt graag te martelen zeg. Verwonderd keek hij naar de vleugels, al was het niet van zijn gezicht af te lezen.

Cassius ging op zijn knieën zitten toen hij naast de ander kwam. In de stem van de ander was de pijn te horen, terwijl ook de regen weer zacht uit de lucht kwam. Rustig keek de roodharige omhoog en liet zijn blik toen weer op de gevleugelde rug van de jongen vallen. Zack toch… “Hushh, ik weet het, rustig maar” Klonk er geruststellend van hem. “Probeer diep adem te halen, dan ga ik je rug schoonmaken oké? We moeten dat bloed eraf krijgen” Tijd om de rollen eens om te draaien, want tja, het was nu de plaatselijke doctor die hier gewond was. Nu kende hij ook een shady arts maar dan zou het waarschijnlijk niet goed aflopen voor goudlokje. Cassius rommelde dus ook in zijn zak tot hij de fles water vond die hij bijhad. Hij droeg altijd genoeg op zich om een paar dagen van te kunnen leven. Hij liet het water rustig neerkomen bij de basis van de vleugels, om het bloed ervan af te krijgen. “Zack, ik doe je niks oké? Dit kan wel even pijn doen.. ik moet die vleugels aanraken” Waarom waarschuwde hij de ander? Deze gaf er ook niks om als hij pijn had door rottige klauwen, gevoelige ogen of een verdomd stijve nek. Nee. Maar zo was hij nu eenmaal niet, verdomde rechtvaardigheid. Zachtjes deed hij een poging de vleugels aan te raken, zodat deze ook schoon konden worden.

De ander trilte en snikte. Over het algemeen lag hij daar maar als een hoopje ellende in het warme zand. Cassius was ondertussen in de weer gegaan met de vleugels, die veel groter leken dan goed was voor de kleine jongen. Ergens had hij er wel medelijden mee. Jam ergens. Voor nu was hij gewoon bezig de ander normaal te krijgen, dat was hetgene wat hij wou. Daarbij wist hij dat hij nooit over zijn hart zou krijgen nu weg te lopen. Urgh, wat had hij hier een hekel aan niet normaal. De roodharige legde zijn hand op de vleugel, die lichtelijk leek te verstijven onder zijn aanraking. Het was zacht, de veren. Ze waren plakkerig van het bloed en zwaar door het water maar je kon voelen hoe ze zowel glad als zacht waren. Hij haalde even diep adem en ging met behulp van het water en zijn hand verder, zachtjes omhoog werkend aan de gevederde dingen tot ze schoon waren. Cas merkte dat zijn hand lichtelijk trilde, al wist hij niet te zeggen waarom. “We moeten je terug krijgen naar de 4de etage, daar ben je…” Veilig? Wou hij dat zeggen. De 4de etage was geen plek van veiligheid en dat wist hij. Met een bittere uitdrukking probeerde hij de hand van de ander te pakken. “Kom”