Failling everytime I try

Ruri liep rustig door het zanderige gebied, haar verscheurde kleding maakte het wat koeler in deze hitten van deze woestijn. Al moest ze leren hoe ze moest vechten in verschillende gebieden, het zweet liep van haar hoofd af. Langzaam droop het naar beneden door de hitten, ze verlangde zo graag om een keer buiten deze wereld te komen maar ook voelde ze angst van binnen. Ze stapte door, door het mulle zand. Het droop haar dichte bruine schoenen in, ze wilde een perfecte plek zoeken. Om zich te focussen, ze zag te vaak test subjecten. Haar angst was daardoor wel vergroot, hopelijk zou niemand ervoor gekozen worden om een van die wezens te worden. Ze nam diep adem en hijgde door het wandelen door het woestijn gebied heen, haar bruine kijkers tuurde rond. Alleen maar zand en zo hier en daar ooit een cactus, haar korte blauwen haren waaide mee in de wind. Haar ogen vielen op een heuvel van zand, daar kon ze beginnen met haar training. Ze voelde tussen haar sok en haar schoen wat doorgekomen zand kriebelen, nu hadden haar voeten alvast verzorging gehad. Ze stapte omhoog, haar hart had nog een goede klopping. Ze plaatste zich in een vecht houding, ze keek strak uit haar ogen naar voren. Ze ging tegen de lucht aan meppen, haar handen als vuisten gekneed. Steeds links en dan rechts of dan andersom, daarna probeerde ze een paar tappen uit. Ze zag vaak dat weinig mensen een familie hadden alleen zij kan zich over haar verleden helemaal niks onthullen, misschien kon ze het op deze verlaten plek nog wel vinden? Ze voelde hoe het zand onder haar voet weggleed, ze schrok en viel om op haar stuitje. Ze zuchten en kwam weer overeind, haar hoofd moest ze erbij houden. Wat als er mensen buiten leefde en hun kwamen vermoorden, ze moest zich erop voorbereiden. Misschien zeiden ze wel dat iedereen was gestorven in die oorlog alleen zij was er nooit zeker van, ooit zou ze erachter komen wat de waarheid zou zijn.

+Zachary

Ruri zat even op de zanderige grond, haar bruine kijkers staarde naar een jonge. Hij droeg een lange broek en zware botten die hem wat groter lieten lijken, verder droeg hij een oud, bruin t-shirt en daarover zijn befaamde zwarte manteljas. De gast gronste kalm, zij herkende hem. Het was zo'n onderzoeker, hij stak een hand uit als teken dat hij der wilde helpen. Een uitdagende strenge blik droeg ze op haar gezicht, ze keek naar zijn hand. Wat wilde hij, haar veranderen. Ze viel stil en slikte kort, haar ogen gefocust op de man voor haar. "Ik denk niet dat vallen bij je training hoort," zei Zackary met een glimlach. Zij kende hem, ze wist precies wie het was. Ze kwam overeind en wreef een paar keer langs haar kleding om het zand eraf te slaan, ze draaide haar hoofd weg. "Natuurlijk hoort dat er niet bij, maar bedankt." Zei ze, waarna ze hem weer aanstaarde. Eigenlijk moest ze hem leren vertrouwen, eigenlijk moest ze niemand tegen zich hebben. "Maar wil je iets van mij?" Vroeg ze rustig en slikte angstig, had ze iets gedaan dan? Ze zetten haar armen gekruist, ze nam een gesloten houding aan. Waarom zou een van die onderzoekers en helemaal Zackary bij haar komen? Waarom?

Ruri keek hem strak aan, haar handen gekruist over elkaar heen gelegd. Langzaam liet ze deze zakken naast haar, ze keek in zijn gele ogen. Haar bruine kijkers op hem gericht, haar blauwe haar waaide mee in de wind. Het was bloedheet hier, al moest ze zich in elk gebied moeten door kunnen zetten. Die wetenschappers konden alles afpakken alleen niet haar wil, "Je bent een human, wat zou ik van jou willen dan?" Sprak Zachary terwijl hij een wenkbrauw optrok. Ze keek hem aan, met een iets kwadere blik. Ze slikte kort, ze moest respect tonen. Al had ze ook een mening, "bedoel jij hier mee dat wij minder waardig zijn dan jullie en jullie test objecten?!" Zei ze fel en keek hem doordringend aan. Mannen waren hier allemaal hetzelfde, ze stak haar handen in haar zak. "Waarom ben je hier dan? Al wij toch niks betekenen." Sprak ze iets rustiger, al keken haar ogen met veel pit hem aan. Ze wachtte, ze wachtte op antwoord. Ooit zal ze zich hier tegen verzetten, kijk wat voor verwende kinderen die wetenschappers waren. Ze waren verwend en dat verdiende ze niet, ze slikte en wachtte. Ze moest vooral haar mening voor zichzelf houden, ze draaide haar hoofd weg en draaide zich met een ruk om. "Al kan ik net zo goed weg gaan." Sprak ze veder, nee niemand zou haar kunnen stoppen als ze de kans had. Als...

Ze had haar rug naar hem toegekeerd, al begon hij licht te lachen. Ze draaide zich om, wat was hier grappig aan? "Als... Jij dat wilt," Sprak zijn stem, ze keek hem vragend aan. Hij schudde even lichtjes met zijn hoofd en vermande zich al snel. "Je bent een mens, zie het als een gift. Ik mag niks met je doen, nog niet. Als ik wel interesse zou hebben in dat zou ik het je melden, okay~" zei hij kalm. "Je bent niet minder waardig man, jullie soort zorgt er tenminste voor dat we nog eten op ons bord hebben, je moet trots zijn, je bent meer waard dan de test subjects. Je weet toch wel waarom de meerderheid er een is eh?" Sprak Zachary, zij keek hem aan probeerde de woorden te verwerken door al haar tegenspraken. Haar bruine ogen keken in zijn gelige ogen, ze slikte kort. "Misschien.." Zuchtte ze, al kon hij ook bedoelen hier mee dat de mensen hun slaven waren en moest zorgen voor eten. Al moest ze haar woeden in houden, natuurlijk zou een wetenschapper al het goede zeggen. Haar stukken jack waaide mee in de wind net zoals haar blauwe korte haar, het zand waaide een beetje mee. "Maar als ik je moet geloven, wat zit er buiten dit lab?" Zei ze iets zachter dan haar normale toon. Ze wist dat daar iets was, wat ze ook mochten zeggen. Zijn geloofde dat daar ook mensen leefde, in vrede en geen testsubjecten voor die twee kinderen.