Run on

Dit was een van de plekken die hij haatte, het meer met al haar leven en lichtheid was een illusie van hoe mensen wilden dat de wereld eruit zou zien. Alles eraan was nep. Niets kon meer mooi zijn als de mens het eenmaal had aangeraakt en daarom was het een misleiding die de makers van dit gebouw maar al te goed herkenden. Wie weet waren ze zichzelf wel verloren in die illusie, dachten ze dat als ze het meer maakten, het hier goed zou komen, het leven mooi zou zijn. Bullshit natuurlijk. Maar Rorschach kon het hen niet kwalijk nemen, zo schreef hij in zijn journal. Mensen hadden hoop nodig, zelfs al was het vals. Ook het persoon wat hij zometeen zou tegenkomen had hoop nodig, ook al zou die zich waarschijnlijk wijsmaken dat dat een fabel was.
Hij haalde zijn schouders op en stopte het boek in zijn zak. Ieder zijn ding natuurlijk.

De 'special powers' zoals het grote publiek ze zou noemen, die hij had waren handig. Zeker in gevechten en onduidelijke situaties. Het maakte dat hij basically altijd en overal kon overleven, maar ook das het altijd en overal saai was. Niet dat dat hem veel uitmaakte, hij had zijn journal en zijn masker. Genoeg om rechtvaardigheid na te streven en dus genoeg voor hem. Gesprekken echter kon Rorschach dus niet goed tegen, en hij draaide dan ook afstandelijk zijn hoofd in de richting waar het personage vandaan zou komen lopen. Hij liet hem zijn zegje doen, en stond toen op. "Geen interesse," Melde hij hem simpelweg, en pakte zijn journal weer, want gebeurtenissen opschrijven was handig voor als het nog eens gepubliceerd zou moeten worden.

Op dit soort momenten was hij blij met zijn gave, zo bewoog hij zijn handen al weg voor de jongen überhaupt naar voren schoot. Hoog in de lucht, boven de ander, hield hij zijn journal maar reageerde verder haast niet. "Onbeleefd," Mompelde hij, en plaatste toen een gehandschoende hand tegen de borstkas van de jongeman. Hier begon hij rustig mee te duwen, tijd om wat naar achteren te gaan jongeling.