Anthony

General

Full name: Anthony
Nicknames: Tony
Gender: Male
Age: 26 years
Sexuality: Straight
Faceclaim: Gin
Type: Old-testsubject

Appearance

Korte beschrijving: Anthony is een vrij lange man, van ongeveer 1'95. Hij heeft wit haar en lichtgroene ogen, welke nog wel eens worden gezien als grijs. Anthony heeft vrijwel altijd een masker bij zich voor onbekende redenen. Hij heeft een wit shirt aan met daaronder een simpele set jeans. Since he has cyborg eyes, they lit up red when he is scanning something.
Eye color: light green
Hair: white
Length: 1'95 meter
Weigth: 76 kilo
Mutatie: Cyborg eye

Connections

Family:

- most likely dead

Friends:

None yet

Dislike:

None yet

Other:

none yet

History

Een tijd geleden was Anthony geboren, de oorlog was nog steeds bezig en het leek er ook niet op dat deze snel zou gaan stoppen. Het was zeker niet gemakkelijk om in zo een tijd te leven, het constante gevaar van dat hij elk moment dood kon gaan, was het wel niet door de mensen, kon het evengoed zijn door de honger. Zijn vader had hij nooit leren kennen, zodra de witharige was geboren was de man vertrokken, om te gaan meevechten in de oorlog. Zijn moeder had het zwaar genoeg, twee kinderen die ze moest opvoeden zonder het benodigde geld. In zijn derde levensjaar hiel hij het nog amper vol, maar nog leefde Anthony. Zijn broer was gestorven door de honger, al was de jongen toen nog te onwetend van hoe het werkte. Een paar dagen later na diens dood, had zijn moeder een bericht gekregen dat ook zijn vader was overleden. Dit hielp niet echt bepaald veel bij zijn opvoeding, maar toch bleef zijn moeder gewoon voor hem zorgen, alsof er niets aan de hand was.
Hij was zes jaar geworden en of het nou echt leek of niet, de oorlog was eindelijk afgelopen. Er was niets meer over, op een lab na. Zodra zijn moeder van deze plek had gehoord ging ze meteen daarheen. De reis was zeker niet de kortste, in pas zeker een jaar was het hen gelukt om deze plek te bereiken. De jongen kon al deels voor zichzelf zorgen, dit was hij zichzelf gedwongen te leren door hun huidige leefomstandigheden.
Op deze manier gingen er jaren voorbij, tot Anthony veertien jaar was geworden. Hij moest thuis blijven, terwijl zijn moeder wegging om wat dingen te halen. Natuurlijk, eigenwijs als hij was, wou de jongen zelf ook naar buiten gaan. Wat hij dus ook deed. Wat de jongen echter niet had bedacht, was dat hij kon worden aangevallen door soldaten. Het leek allemaal heel snel te gaan, het ene moment was het volledig stil en het andere stonden ze in enorme aantallen voor de jongen, hun geweren op hem gericht. Nee, ze waren zeker enkele meters naar links gericht. Onwillig keek hij die kant op, om daar zijn moeder aan te treffen, bevroren en onder schot gehouden. Een van de mannen riep iets, wat het as had hij geen idee in, maar wat die woorden dan ook mochten zijn, er klonken meerdere schoten achter elkaar. Daar viel de oudere vrouw neer, het leven uit haar geschoten. Enkel er kwamen geen enkele emoties bij Anthony, hij voelde geen verdriet, haar of wat dan ook, alleen maar een leegte. De soldaten zagen hem waarschijnlijk niet als een dreiging, want ze verdwenen net zo snel als ze waren gekomen. Na een korte blik te hebben geworpen op zijn moeder, liep hij weer weg, het maakte hem niets meer uit wat er gebeurde.
Misschien mocht het wel verkeerd zijn met hoe hij erover dacht, maar dat veranderde zijn kijk erop niet, waarom zou hij? Niemand sprak hem erop aan, verbeterd, niemand die nog leefde om hem erop aan te spreken. Hij was recent twintig jaar geworden, maar redenen om er blij mee te zijn had hij niet, al was de oorlog nog bezig, zag het er nu wel naar uit dat deze bijna was afgelopen. Anthony was weggehaald van zijn huis, opgehaald om naar het lab te gaan waar ze ook meteen tests op hem gingen doen. Het had erop geleken de eerste paar niets of weinig aan hem veranderd, maar schijn bedriegd. Tony kon, puur door naar objecten te kijken, ze scannen. Hierdoor had hij pas een idee van wat er was veranderd, want nu kon hij ook informatie zien over mensen als hij naar ze keek. Het was apart voor hem de eerste paar maanden toen hij hierachter was gekomen, maar ondertussen is hij er uiteraard wel al aan gewend.