[MC] Burn me up

De roodharige flapperde even met haar nutteloze vleugels terwijl ze langs het meer liep. En toen begon het meer raar te doen en stekelig te worden... urgh. Kon niks even normaal zijn? Nee? Geïrriteerd staarde ze naar de oprichter hiervan. Daar had je haar weer hoor. Tawnee, rotwijf dat het er was. Vandaar dat de pyro naar haar hellhound vorm veranderde en diens richting op rende, ergens halverwege een schaduw gebruikende om te teleporteren. Eenmaal bij de meid besloot ze dus volop in diens been te bijten, natuurlijk met bijpassend vuur in haar muil.... dit bleek echter een beslissing waar ze spijt van zou krijgen, want haar huid leek niet eens mee te geven. Met een zacht jankend geluid liet ze dus weer los en besloot ze maar gewoon diep te grommen naar het mens toe, haar vacht opgezet.

De grommende hond bleef op haar plek staan, zelfs toen er een muur rond hun tweeën heen kwam. Veel maakte het niet uit, zolang er ergens een shadow was kon ze weg. Daarbij was ze met haar vuur krachten vrij goed in dingen smelten, wat te verwachten kon zijn. Bij de spottende woorden van de ander maakte ze vrij duidelijk dat ze het wel degelijk was, en vuurde een kleine vuurbal op de ander af. Jammer genoeg betekende dit wel dat het zweepje van de ander haar volop raakte. Haar ziel brandde even feller op in haar ribbenkast. Ze grauwde dieper en kwam weer in beweging, om zo niet nogmaals geraakt te worden door dat rotding. Vandaar dat ze ook terugveranderde en sceptisch door bleef grommen. "Ook geweldig jou weer te zien icequeen" natuurlijk heerlijk sarcastisch.

Ze had echt een hekel aan queen hier, die enorm irritant was met al haar ijsschilden en andere onzin. Deze liet ze na haar aanval echter weer kapot vallen. "Weet je toch, een en al liefde hier" Toch klonk er duidelijk een frustratie in haar toon, al was die vrij standaard. Ze was makkelijk op te vitten. Heel makkelijk. En tja onze Tawnee hier leek altijd dit effect op haar te hebben. Ze accepteerde zelfs de overduidelijke nickname niet. Zeker, ze was een hond, het was vrij duidelijk aan haar alles. Maar dat betekende niet dat de ander haar zo mocht noemen. De roodharige stapte wat ongeamuseerd dichterbij. "Laat nu maar die muurtjes van je zakken"