On a mission

Kijk, het liefste deed ze dit natuurlijk niet. Het liefst was ze gewoon afzijdig van andere mensen, en viel ze al helemaal niemand aan. Maar ze had een missie gekregen, en die kon haar geld opleveren. Daarbij was het ook om de veiligheid van de mensen te waarborgen, en daar wilde ze zich dan wel weer voor inzetten. De gangs waren namelijk, wist ze zelf ook, een groter wordend probleem. Zelf liep ze altijd om als ze een van de groepen zag. Ze wilde liever geen problemen. En nu liep ze regel recht de problemen in. Ze wist dat een van de 'kampen' zich bij het meer bevond, dus dat was de plek waar ze heen ging. Toen ze daar aankwam, keek ze om zich heen en zag de groep net in beweging komen. Waarschijnlijk waren ze weer op oorlogspad.
Haar opdracht was duidelijk. Uitschakelen. En uitschakelen betekende maar één ding. Doden. Ze bekeek de groep nog even om haar tactiek te bepalen. Ze zou van achter naar voor werken. Het waren 9 mensen. Ze zou er minstens 2 kunnen doden in stilte, voordat de anderen wat door zouden hebben. Daar zorgden haar berenklauwen wel voor. Dus wachtte ze tot de groep haar voorbij liep en ging er toen achteraan. De haalde even diep adem, vermande zichzelf en doodde de persoon die als laatste in de rij liep door hem vast te pakken en met haar andere hand de klauwen in zijn borst te jagen. Ze liet los, en de jongen viel op de grond. Dood.
Sunset sloot haar ogen even en wendde haar gezicht af. Doorgaan. Nu. Met de tweede deed ze precies hetzelfde, tot ze bij de derde aankwam. Toen ze die bij de keel greep, schreeuwde hij. Sunset gromde, joeg haar klauwen door zijn lichaam heen en sprong weg toen een van de andere gangleden haar wilde aanvallen. Ze kreeg van een ander een stoot tegen haar hoofd en reageerde door met haar klauwen uit te halen. Ze voelde dat ze raakte, maar niet hard genoeg om een dood te veroorzaken. Ze voelde dat haar armen werden vastgepakt en op haar rug werden gedraaid. Opnieuw duwde ze haar klauwen in het lichaam achter haar. Dat waren er al 4. 4 dood, nog 5 te gaan.
Ineens voelde ze een hand in haar haar en een mes op haar keel. Ze verstijfde. "Zo, en wie mag jij dan wel zijn? Hmm?" Sunset had een klauw tegen zijn buik aan gezet, maar ze voelde aan de manier hoe hij het mes vasthield, dat als ze hem zou doden, hij haar ook zou doden. Ze moest van dat mes af.
"Ik vroeg je wat, trut!" Het mes werd harder in haar keel gedrukt.
"Wat maakt het uit, hm? Wat boeit jou mijn naam?" siste ze. Ze legde haar hand over de zijne, die het mes vasthield.
"Nog brutaal ook? Je bent niet echt in de positie om brutaal te zijn, niet?" Sunset zette haar klauwen in zijn hand, de jongen schreeuwde en liet los. Sunset ving het mes op, boorde haar klauwen in de hals van de jongen en richtte zich toen op de overige vier. Maar die bleven op afstand, draaiden zich om en gingen weg. Waarschijnlijk had ze net de leider te pakken gehad. Mooi.