Tending to the flames

Zwijgend had hij de Wetenschapper aangehoord en geknikt toen de taak was uitgelegd. Hij mocht weer naar de gezellige Pinewoods waar hij eerder kruiden had moeten verzamelen maar nu was het geen gezellig tochtje kruiden plukken. Hij onderdrukte een zucht en verliet het grote gebouw om zich naar de Pinewoods te begeven. Nu was het moment om zijn mutatie uit te testen en deze toe te passen. Kattenklauwen gonsde het even door zijn hoofd en hij zuchtte nu wel duidelijk hoorbaar. Het maakte niet uit wie of wat er nu in de buurt was maar het was geen al te lichte opgave. Terwijl hij de straat uit liep voelde hij hoe ogen zich in zijn rug boorden en hij draaide zich om om daar een mens te verwachten maar achter hem zat Davinci zijn kater. Daniël zuchtte en hurkte om de kat aan te halen. "Ga maar naar huis jongen. Waar ik naartoe ga kun je me niet helpen" zei hij zacht terwijl hij de kat achter zijn oortje kriebelde. Het hele kattenlijf trilde en produceerde een snorrend geluid waarna de kat nog even langs zijn benen gleed om daar op zijn zwarte broek zijn witte vacht achter te laten. Semi geërgerd zuchtte Daniël nog een keer en hij liep weg naar de Pinewoods.


De grauwe lucht die boven zijn hoofd hing voorspelde niet veel goeds voor het weer. Geuren van regen en natte aarde dreven zijn neus in en hij keek om zich heen. Hij was al in de Pinewoods maar hier en daar zag hij nog een stukje grijze lucht. Hij maakte zijn hoofd leeg en wachtte een paar tellen voordat hij er zeker van was dat hij dit kon. Ja, dit was iets wat hij alleen kon doen. Er kroop een bijna demonische grijns over zijn gezicht en hij deed zijn schoenen en jas uit die hij in een holle boom verstopte. Met zijn kattennagels kraste hij er een X in zodat hij wist welke het precies was en hij liep het bos verder in op zijn blote voeten.
Vreemd genoeg bleef het erg stil in het bos, alsof de monsters wisten dat hij jacht op ze maakte. Hij wreef even in zijn handen en keek over zijn schouder, net op dat moment hoorde hij een zachte grom waarbij hij zich met een ruk omdraaide in de richting van het geluid. Voor hem stond een grote zwarte wolf met zijn oren plat tegen zijn schedel gevouwen en de roden ogen van het beest keken hem woest aan alsof ze wilde vragen hoe hij durfde om hier te komen. "Kom maar op" siste hij en hij wenkte het beest met zijn hand wat alleen nog een hardere grom opleverde. Hij grinnikte en liet zijn nagels tevoorschijn komen, de wolf was niet onder de indruk en ontblootte zijn tanden. Met een sprong zette hij zich af en vloog naar hem toe, hij haalde in een reflex zijn eigen nagels over de neus van de wolf die een verschrikte kreet van pijn liet horen en zich daarna witheet van woede omdraaide naar hem. De wolf bewoog nu wat behoedzamer om Daniël heen en hij bleef in een cirkel om hem heen lopen. Daniël maakte een schijnbeweging waar de wolf op in ging en hij sloeg zijn nagels naar de kaak van de wolf die nu met al zijn kracht hem op zijn rug smeet. Daniël hapte naar adem en keek in de wilde rode ogen van de wolf. Dit was niet het einde, hij zou het beest mores leren en hij stootte zijn voeten in het zachte vlees van de buikstreek van de wolf. Aan zijn voeten verschenen nu ook nagels en hij doorboorde de wolf die met een jank opzij sprong. Het was echt geen aangenaam gezicht de wolf zo te zien staan met ingewanden die uit de buik van het beest hingen maar hij zou er nu een einde aan maken. Snel schoot Daniël naar voren en boorde zijn nagels in de keel van de wolf die rochelend en bloed spugend op de grond viel. Het rode in de ogen van de wolf begon weg te ebben en hij draaide zich om. Het was over. Voordat hij er erg in had voelde hij plots een stekende pijn in zijn arm en hij keek om om de wolf aan zijn arm te zien hangen met zijn tanden eromheen geklemd. Daniël schrok even en haalde toen meerdere malen uit met zijn nagels totdat de kop van de wolf echt op de grond lag. Hij hijgde van de inspanningen en duwde zich overeind. Deze wolf.. dat gemuteerde beest.. Het was duidelijk dat het beest gemuteerd was geweest. Geen enkele normale wolf zou dat nog hebben kunnen doen. Daniël slaakte nu een zucht van opluchting en hij schuifelde naar achter. Idiote Wetenschappers.. foeterde hij in zichzelf. Hij draaide zich van het lijk van de wolf af en liep langzaam naar de boom met de X erop terug. Onderweg kwam hij geen monsters of gemuteerde beesten meer tegen, maar eenmaal terug bij de boom zag hij dat zijn schoenen weg waren. Snel deed hij zijn jack aan en hij keek rond, op zoek naar de dief. Welk beest of welk mens was er vantussen met zijn schoenen? Daniël fronste en zag toen een stukje verderop iets staan dat op een fret of een wezel leek. Hij kon wel zeggen dat hij zijn schoenen terug wilde maar het beest zou er maling aan hebben. Hij ging zo goed en zo kwaad als het ging achter het beest aan met -wat hij nu pas zag- groen schuim op zijn bek. Dit monster zou hij sneller een kopje kleiner maken en dan ging hij terug naar huis. Hij sprong en duwde het beest op de grond waarna hij met een enkele haal van zijn nagels het beest met zijn schuimbek uit zijn lijden verloste. Zijn schoenen pakte hij en veegde hij af aan een struik om zo het groene schuim eraf te krijgen. Hij was niet helemaal zeker of ze nog goed waren maar dat zou die Wetenschapper hem mooi kunnen vertellen. Hij draaide zich om en stopte het beest in een van zijn schoenen, dienden ze toch nog ergens voor. Terwijl hij het bos verliet voelde hij hoe meer monsters van ver achterin naar hem gluurden, zeker van wraak waren de beesten niet, ze zouden nu wel twee keer opletten voordat ze hem aanvielen of een ander persoon.