Burn the pages [event]

De blondine zuchtte bij het duwen tegen de houten deur van haar kleine huisje, of beter gezegd schuurtje. Kamers waren er immers niet. Een tweede poging tot het open duwen van de deur. Geen succes. Een nieuwe deur die niet klemde zou handig zijn, net zoals geld dat ze nodig had om een deur te kopen. Met haar rechter been gaf ze een flinke trap tegen de deur die daardoor met het nodige geweld open vloog. Door de klap van de klink tegen de buitenmuur vlogen er een aantal vogels krassend op. Met een sprongetje sprong de blondine uit het hutje dat net een stukje hoger dan de grond was. Anders zou het houten ding gaan rotten natuurlijk. Achter haar sloeg ze de deur weer stevig dicht voor ze verder door het bos liep. Ze was al een eind onderweg en begon de rand van het gebied te naderen toen er een schim verscheen in de verte. Het was nog vroeg dus veel licht was er niet, daardoor was er niet veel meer dan een donkere vlek in de vorm van een mens te zien. "Met wie heb ik het genoegen?" Riep ze vanaf een afstandje terwijl ze zonder aarzeling verder liep in de richting waar ze de hele tijd al op af liep, de zelfde richting als waar de schim zich bevond.

[&BoBo]

De ander kwam langzaam maar zeker duidelijker in beeld. Hij was erg lang met zwart haar en bruine of rode ogen, voor zulke precisie was de afstand nog te groot. De zucht die de jongen liet klinken op haar vraag was dan weer wel te horen. "De naam is Matthew, wie mag jij wel niet zijn?" Ondanks het zuchten reageerde hij vrij rustig en niet op een aanvallende manier. Ze had waarschijnlijk niet te maken met een of andere agressieve gek en dat was al een opluchting. "Aangenaam, ik word Alina genoemd." Zei ze zonder ook maar een seconde van tempo te veranderen. Een meter of vijf voor de jongen stond ze stil, van zo dichtbij was hij beter te zien. Zwart haar, een heel stuk langer dan haar, rode ogen en niet echt grof gebouwd. "Ochtendwandeling aan het maken of wat?"

De zwartharige reageerde door langzaam te knikken. "Ja, ik ging naar het dorp," zei hij vervolgens. Op zich was dat dan wel een logische reden om door het bos te lopen, als je er woonde tenminste. Ze kon er niets achter vinden dus was ze waarschijnlijk voorlopig beter af met het maar gewoon te geloven. Terwijl de jongen haar wat beter leek te bekeken om welke reden dan ook staarde ze hem recht aan. Er was toch iets aan hem dat net iets anders was dan de meeste anderen, maar wat? "Je hebt toevallig niks gehoord over de geruchten?" Geruchten? Er waren zo veel geruchten in het lab en de meeste er van kende ze wel. Het grootste deel was dan ook binnen no time geen gerucht meer. "Welke geruchten precies? Vertel me meer." Zei ze met een nieuwsgierige blik in haar ogen.

"Nou kijk, ik ben Matthew, mijn broer noemt melvin, we zijn maar humans, maar das het punt niet," vertelde de jongen eerst na haar vraag over het precieze gerucht. Dat hij Metthew heette wist ze al, nu wist ze ook zijn broers naam en dat het twee humans waren. Wat het precies voor nuttige informatie was wist ze nog niet maar zou ze waarschijnlijk wel achter komen als ze verder luisterde. "Wij zijn van plan de vierde etage te beroven. vrij simpel maar ook wel vrij uitgewerkt plan. We hebben het nodige materiaal, maar we ontbreken nog mensen," vervolgde Matthew. De vierde etage was die van de wetenschappers, waar niemand zomaar mocht komen. Een lichte frons verscheen op het gezicht van Alina. Het klonk als een vrij roekeloos plan, niemand kon toch de vierde etage beroven. Hadden ze dan totaal geen respect voor de wetenschappers? Veel mensen leken dat niet te hebben, soms kreeg ze zelfs het gevoel dat ze de enige was. "We willen die scientists eens laten zien wat het is... en we willen het rechtvaardige geld geven aan de subjects en mensen hier." Bij de woorden die zo rustig klonken van de jongen was haar besluit gemaakt. Ze ging mee. Alleen om een andere reden dan de rest waarschijnlijk. "Ik zie het elke dag en het is verschrikkelijk... Ugh..." Matthew's woorden lieten merken dat hij het serieus erg vond voor alle mensen. "Ik ga mee, dus wat is je precieze plan? Hoe wil je daar binnen komen?" Vroeg Alina met een serieuze blik in haar ogen.