Frozen solid

Damn het was koud hier. En die sneeuw was irritant om in te lopen. Je kwam voor geen meter vooruit, zakte steeds een eindje erin weg en alsof dit allemaal nog niet erg genoeg was werden je kleren er nog nat van ook. Iets wat die kou juist weer geweldig vond om op te pakken. Aan het eind van de dag zou hij zijn voeten niet meer voelen. Mopperend sjokte hij verder, zijn zwarte helikopterjas om zich heen geslagen. Hij was pas geleden naar de 2de etage geweest en had hier enkele dingen gekocht, waar dus ook zijn jas, witte sjaal en nieuwe vriendin bij hoorde. Nieuwe vriendin? Ja, die ook. Hij had zich voorgenomen alleen nieuwe kleren te kopen maar toen liep hij langs een dierenwinkel… en zag hij een valksparkiet… en tja… Toen had hij voor hij het doorhad een vogel gekocht. Het was nog niet eens broedseizoen, tegen die tijd had hij wel eens vaker dat hij ineens zorgzamer werd tegenover kleine diertjes. De laatste keer had hij een egel jong 2 maanden lang op zich gedragen, om hem uiteindelijk weer uit te zetten. Hij had dus ook geen idee waarom hij het beestje had gekocht. Maar in alle eerlijkheid beviel ze hem wel. Cas had het beestje Cosette genoemd en op het moment zat ze vrolijk op zijn hoofd terwijl ze een chirp~ geluidje maakte, haar kuifje opstekend tegen de ijzige wind. Zelf liep hij grumpy als altijd door, al was het beter om iemand te hebben om tegen te klagen.

Open~

Nog even en hij ging in een boom zitten. Bomen waren goed, hoogte was goed. Ja, klonk als een goed plan. Hij vroeg zich af of uilen normaal in zulke gebieden voorkwamen. Hij had persoonlijk geen enkel idee, dat hij de genen droeg betekende nog niet meteen dat hij er enorme wijsheid over had gekregen. In tegendeel, hij had besluiten dat uilen assholes moesten zijn, want tja, dat was hij zelf ook. In ieder geval liep hij niet warm van een sneeuwig landschap, letterlijk, maar echt een idee hoe hij er weer uit moest komen had hij niet. De jongen trok zijn sjaal verder omhoog en vroeg zich mentaal af hoe die vogel op hem zo blij bleef. En uberhoud levend. En waarom ze op zijn hóófd zat. Urgh. Hij leefde er maar mee. “Chirp~” Cassius zuchtte “Vertel mij wat” Niet dat hij het beest verstond, nope, maar hij ging er maar vanuit dat ze zei dat dit een verschrikkelijk plan was. Maar natuurlijk was hier geen levende ziel om richtingen aan te vragen.. Oh kijk, daar liep iemand. Wantrouwig om de timing en omdat hij hier sociaal moest gaan doen, pastte hij zijn richting aan. Voor de verandering eens richting mensen toe in plaats van ervan af. Cas voelde zich lichtelijk ongemakkelijk aangezien hij op dezelfde hoogte liep, maar in ieder geval had hij nu geen territoriaal gedrag om zich zorgen om te maken. Voordelen zeg, whoehoe, zie hem eens blij wezen. Met een ijzeren staar en een gehele uitdrukking die duidelijk maakte dat hij hier echt niet gelukkig van werd liep hij naar de ander toe. Deze liep rond een shirtje. Hij trok een wenkbrauw op. “Fanatiek zeg” Kwam er al uit voor hij het doorhad, al had hij het waarschijnlijk toch gezegd. “Maar aangezien de kou niet mijn ding blijkt te zijn, weet je toevallig welke richting de uitgang is?” Cas zei het zwaar humeurig als altijd, met zijn vereeuwigde frons op zijn gelaat. Duidelijk dat hij hier weg wou?

De ander leek precies dezelfde aangename persoonlijkheid te hebben als hijzelf. Of in ieder geval een basis ervan. Wat makkelijk kon zijn, aangezien Cassius er niet op stond te wachten overmatig sociaal te zijn vandaag. Of morgen, of een andere dag in zijn leven. Zijn blik stond met een eeuwige frons en humeurige blik op de ander gericht. Cosette daarin tegen leek alles vrij leuk te vinden en drukte haar kuifje opgewekt naar voren bij het zien van de vreemde. Zelf leek de jongen het niet te merken. Maar hey, hij kreeg antwoord van macho boy. Cassius volgde diens blik even naar waar hij verwees en knikte dus ook even als bevestiging. Nou, klonk goed, hij zou er niet meer woorden aan vuil maken en kwam dus al in beweging om de aanwijzingen te volgen. Bij de vraag moest hij echter zuchtten, ja hoor, we hadden iemand die een gesprek aan wou knopen. Kon hij niet in stilte blijven? Zoals het hoorde? Alsof dat nog niet erg genoeg was zat er een randje aan zijn stem. Cas snoof even en reageerde koel “Nee, mijn hobby is om vreemde naar de uitgang te vragen zonder een goede reden.” Hij liep rustig verder, terwijl zijn blik de omgeving af bleef speuren. Daarbij leken bomen en sneeuw heel erg op elkaar, maar dat gaf hij natuurlik niet toe. Neh, te groot eergevoel. Zijn blik ging dus ook uitdagend naar de ander. “En ik kan aannemen dat jij hier kwam om van de kou te genieten?” Duidelijk verwijzend naar het shirt en dat de ander het niet leek te waarderen. Dit kon hij ook hoor.