Personal kind of hell

De roodharige keek even om zich heen, wantrouwig op de omgeving. Leuk, kon hij voor de verandering eens naar bomen en stuikjes staren in plaats van naar mensen. Was zeker eens wat anders. Hij kon het gewoon niet helpen, want alles aan dit gebied gaf hem een onrustig gevoel. Oké, dan overdreef hij. Het bord aan de ingang met heel groot warning erop en het feit dat je hier een grote kans had om dood te gaan, dat gaf hem een onrustig gevoel. Maar goed, waarom op de details letten als je toch al je leven riskeerde? Cassius was ondanks wat andere mochten denken, helemaal niet arrogant. Nee, de jongen had een heel realistisch zelfbeeld. Deze bestond vooral uit het feit dat hij vs een gemuteerd dier geen leuk gevecht zou worden vanaf zijn positie. Hier was hij niet voor gemaakt. In iedere zin van het woord. Hij hoorde ergens hoog te zitten, alles in de gaten te houden en daar zijn leventje in eenzaamheid volmaken. Het klonk als een droom. Maar nee, hij liep op de grond van een donker, dichtbegroeid en stinkend bos. Misschien kon hij ergens een goede boom vinden, of die dingen moesten giftig zijn. Hij had het echt geen flauw idee. Toen hij net uit het lab was, was hij hier eens heen gegaan, om te kijken of zijn nachtvisie goed werkte in een natuurlijke omgeving. Hij was erachter gekomen dat deze zeker werkte, en ook dat er genoeg beesten naar hem terugkeken die wel een uilenbout lustte. Sinds dien had hij het maar op de andere plekken gehouden. Jammer genoeg leek dezelfde vogelkant deze plek geweldig te vinden. Dennenbossen leken meer in zijn voorkeur van gebied te passen en was wel rustig? Hij zuchtte even luid en duidelijk voor des betreffende plaatselijke bewoners om te horen. Want waar hij aan de ene kant genoeg had om over te klagen hier, was de.. hoe zou hij het stellen… spontaniteit.. ja.. misschien net wat hij eens nodig had. Boos naar de wereld staren begon soms zijn flaire wel te verliezen. Daarbij was hij de laatste tijd heel spontaan geworden, hij had immers een witte sjaal en een vogel nu. Want in dit lab kan je alles worden wat je wou; en hij werd een piraat. Nu nog een oog verliezen, al moest hij dat vast niet te hard gaan zeggen voor moeder natuur aka bosbewoners of eventuele scientist het zouden hoorde en het als een uitnodiging zagen. Weet je, het beste was om gewoon helemaal niks te zeggen. Ja, stilte was goed, stilte beviel hem wel. En net toen die gedachte in zijn hoofd aan het zweven was hoorde hij iemand om hulp schreeuwen. Spontaan begon hij te schelden en draaide zich om, om de andere kant op te lopen. Nope, not his problem. Not doing this. Hij liep verder, terwijl het geschreeuw aan hielt. Cosette, die stilletjes op zijn hoofd had gezeten, maakte een kort geluidje en draaide zich om. Bijna verontwaardigd flapperde ze met haar grijze vleugeltjes. “Nee” Zei hij enkel tussen zijn adem door, hij wou immers niet dat schreeuwende Harry hem zou horen. Goed, het klonk niet echt als een Harry, eerder een Janet. Maar het punt bleef. Weer ging zijn vogel in protest en pikte hem even in zijn oor. Waardoor hij fronsend opzij sprong en eraan voelde, toen hij zijn hand terughaalde zag hij een veegje bloed. “Mijn vogel keert zich tegen me, wat een dankbaarheid dat ik haar heb bevrijd.. muitenrij.” Klaagde hij in zichzelf, waardoor Cosette over hem heen probeerde te komen. Geïrriteerd draaide haar weer om zijn as heen. “Ik ga al, ik ga al. Pff, als ik had geweten dat jij m’n geweten zou worden had ik je achter gelaten” sneerde hij vijandig tegen de parkiet, die nu weer tevreden tussen zijn rode plukken zat en chirpte. Note to self; don’t trust fellow burds. Misschien waren alle vogels hetzelfde, al leek Cosette haar innerlijke commandant te verbergen met een vrolijk geluidje. Hmff. Hoe dan ook, hij liep nu richting het geschreeuw heen, eerst rustig maar uiteindelijk met een sprintje. Cassius was vrij snel, hij woog immers niet zo veel, en het rennen voelde best goed. De volgende keer deed hij het liever op een veiligere plek en niet in de richting van een persoon die haar stembanden voluit in werking hadden gesteld. Het duurde niet lang voor de bomen wat uitspreidde en hij iemand zag liggen. Voor hij zichzelf zichtbaar, en kwetsbaar, maakte door naar haar toe te gaan bekeek hij de omgeving even. Het zag er vrij veilig uit. Eenmaal zijn hoofd in een volledige ronde te hebben gedraaid keek hij weer naar de meid toe. Ze was flink wat jonger als hemzelf, hij gokte haar misschien 10, en leek geen test subject te zijn. Nog een gekwelde zucht, dit werd nog interessant. Zijn ervaringen met mensen waren tot nu toe uitermate slecht geweest. Al kon hij dit natuurlijk niet met zekerheid zeggen, het was gewoon een instinctieve gok dan echt weten. De rede waarom ze schreeuwde? Misschien ook belangrijk om te bevestigen? Geen idee, misschien de flinke hoeveelheid bloed die uit haar… ledemaat kwam. Hij wist niet welke, want ze was over zichzelf heen gebogen. Goed, als ze doodbloedde zat hij weer met een lijk om te bergen, dus hij kon maar beter gaan helpen. Met duidelijk tegenzin liep hij richting de brunet toe. Deze draaide zich om toen ze hem hoorde aankomen. Ze was duidelijk aan het huilen, haar gezicht was opgezet en rood, ogen nog waterig. Hij haatte huilende mensen, dacht Cas even in zichzelf. Verbetering, hij haatte mensen in het algemeen. Rustig knielde de jongen bij de ander neer, en sprak duidelijk op. “Voor je iets zegt, ik wil je best helpen hieruit te komen en die wond te dichten maar dan moet je precies doen wat ik zeg zonder tegenpraat” Het meisje keek hem angstig aan en knikte verwoed. Waarschijnlijk kwam dit vooral omdat hij haar humeurig aanstaarde en duidelijk pissig klonk om de gehele situatie. Maar hey, hij had een overeenkomst. Nog een zucht, damn waar liet hij al zijn zuurstof? “Goed, laat je wond zien” Het meisje haalde haar handen woordloos weg van haar been, waar een flinke jaap in zat. Ze snikte hardop. Cassius bekeek de wond zorgvuldig om in te schatten hoe erg het was. En natuurlijk was het geen kleine schaafwond. Nee, het was een volledige snee van een paar centimeter diep. Scherp keek hij om naar de ander, die wat wegdook. “Hoe is dit gebeurd?” Het meisje probeerde een antwoord eruit te krijgen maar kreeg het niet voor elkaar. “Laat ook maar, het maakt ook niet uit.” Zeker niet. Hij tastte even met zijn hand naar de binnenzak van zijn jas, waar hij een klein flesje water vandaan toverde. Het merendeel gebruikte hij om de wond schoon te krijgen, de gepijnigde geluiden van het kind negerend. Toen hij zag hoe vers bloed uit de wond stroomde knikte hij even tevreden. Bloed was goed, het reinigde de wond meer dan dat zijn water kon doen, daarbij was het ruwe vuil er nu uit. Rustig ging er met zijn handen langs, om de diepte in te schatten. Het leek nog redelijk te doen te zijn, het was eerder lang dan wat anders. Toch, nu moest hij het nog dicht krijgen.. Cassius was niet bepaald het type om verband bij zich te dragen, dus met zware tegenzin deed hij zijn nieuwe en witte sjaal uit. Deze verbond hij strak om de open wond, zodat beiden kanten van het vlees elkaar moesten raken. Het zou met een beetje geluk dichtstollen, al zou het nog wel extra nagekeken moeten worden door iemand die wel wist waar ze mee bezig waren. Als het goed was hoefde ze enkel het biome uit te stappen en daar een van de posten te vinden, waar enkele mensen woonde. Het was niet zo heel ver als ze dit bos uit zouden komen. Nou, hij had een doel gemaakt. Mokkend keek hij naar de verbonden wond, waar je het bloed al doorheen zag komen. Daar ging zijn fabulous nieuwe kledingstuk. Even overwoog hij alsnog om het kind achter te laten voor wat hier ook rondliep. Het zou waarschijnlijk zo opgeruimd worden hier. Nog steeds opgefokt keek hij extra om zich, al lette hij erop dat hij zijn hoofd meer… menselijk.. hielt. “Mens of subject?” Vroeg hij toen. Het kind snotterde even en veegde het af aan haar mouw. “M-mens” Nou, dacht hij grimmig, dan maar hopen dat die wond snel genas voor het vervangen werd.. Hij knikte even en ging met zijn tweekleurige ogen naar de plek waar hij vandaan was gekomen. “Oké, laten we het zo doen. Ik moet je uit dit bos krijgen zodat andere mensen je kunnen helpen, de wond dicht kunnen maken. Maar het is best een eindje lopen, ik wil je best tillen maar het kan pijn gaan doen omdat je been beweegt.” Hij ging even met zijn hand door zijn haren heen en keek haar ongeduldig aan. “Je moet gewoon stil zijn en weinig geluid maken. Er zijn hier veel wilde dieren en we zullen best traag bewegen..” Het meisje begon harder te huilen, op zijn hoofd maakte Cosette een verontwaardigd geluid. Hallo, zag hij eruit alsof hij vaker met kinderen werkte? Dit was de eerste keer dat hij er eentje in het wild tegenkwam zonder de ouders, give him a break. Wat waren die dingen stressvol zeg, waarom wouden mensen ze hebben? Het zou de jouwe zijn. Het meisje had haar goudkleurige ogen weer op hem gericht, ze schudde haar hoofd. “Ik mag van mama niet met vreemde mee” Cassius begon zijn geduld te verliezen. Ze zaten hier op een open plek, met een makkelijke prooi en de sterke geur van bloed. Hij mocht wel een hekel aan de wereld hebben, hij was niet van plan hem te gaan verlaten door een heldhaftige actie. Op een snelle toon gaf hij antwoord. “Ik ben Cassius, 19 jaar, test-subject. Het dier op m’n hoofd is Cosette” De vogel chirpte vrolijk terug. Met lichtelijke wanhoop maakte hij een handgebaar. “Nu zijn we geen vreemde meer, daarbij wil ik je helpen en ik sta op het punt me te bedenken” Ging hij echt een klein kind bedreigen? Ja, dat deed hij inderdaad. Maar hey, het werkte. Het meisje leek zich te realiseren hoe kort zijn geduld was knikte even en stopte haar tranen. “I-ik ben Jenny” Hij knikte even als begroeting terug, tijd voor voorstellen en handje schudden hadden ze hier niet echt. Daarbij was hij er toch al geen fan van. Nee, nu pakte hij de ander simpelweg op in zijn armen en begon terug te lopen. Hij zag hoe haar gezicht vertrok bij de beweging. Ergens, ergens heel diep van binnen, kon hij nog een snippertje medelijden vinden. Dus besloot hij op zachte toon haar bezig te houden met een gesprek. “Waarom ben je hier eigenlijk gekomen? Je weet dat het verboden is toch?” ze had ouders, of in ieder geval eentje als hij het goed begreep. Dat moest toch genoeg ouder toezicht zijn om te zorgen dat je kind niet wegliep. Het meisje legde haar hoofd tegen zijn arm aan, wat meteen een shock door zijn ruggengraat liet schieten. Zijn hartslag werd weer gejaagder en hij klemde zijn kaken op elkaar om niet de controle te verliezen. Hij wist niet precies de reden, maar hij had zijn vermoedens, toch was zelfs een onschuldige aanraking als dit voor hem te veel. Cassius klemde het kind tegen zich aan, ineens bang dat hij het zelf wat aan zou doen als hij een moment te veel kreeg, en liep sneller door. Onrustig vervolgde hij zijn pad terwijl Jenny haar antwoord gaf. “Ik kan niet lezen” Kwam er enkel uit. Hij snoof spottend. “Dus gevaarlijke kleuren en gezond verstand zeggen je dan ook niks?” Het kind keek hem even verward aan begon toen weer te huilen. Hij kreunde even in kwelling. Damn this child. Hoe werkte ze? Waar stond de uitknop? Hadden ze die uberhoud wel? Zijn blik ging weer naar de omgeving toe waarna hij extra diep zuchtte. “Shshsh, ik heb niks gezegd oké? Laten we een overeenkomst houden. Jij stopt met huilen, ik stel geen vervelende vragen. Dan komen we hier beiden uit met al onze ledematen en dan hoeven we elkaar erna nooit meer te zien en leven we beiden gelukkig verder” Het meisje leek niet onder de indruk maar hielt in ieder geval haar mond. Hij had het gevoel dat ze hem eng vond. Wat hij waardeerde, hij was ook heel eng. Squeek squeek fear the burd. Het maakte hem echt helemaal niet uit, Jenny bleef in ieder geval stil. Hoorde kinderen niet praatgraag en sociaal te zijn? Of hij gewoon het enige vreemde en stille joch in heel de faciliteit gevonden? Hij besloot het zichzelf niet te veel af te vragen en zijn snelle weg naar de uitgang te vervolgen.

Mission whoep whoep

Dat was schattig, denken dat hij hier zonder problemen uit zou komen. Maar natuurlijk niet, het mocht ook niet makkelijk en vredig gaan. Waarom zou het leven eens makkelijk voor hem zijn? Hij deed hier een poging een kind te redden, kom aan goede karma, hij verdiende even rust hier. Nee, blijkbaar dacht moeder natuur er anders over. Een van de vreemde geluiden werd harder dan de rest en het duurde niet lang voor Cassius een plof achter zich hoorde. Hij draaide zijn hoofd even naar achteren en zag daar een wolf. Natuurlijk geen kleine grijze wolf, die je vaker kon zien in het bos en schuw waren richting mensen. Nee. Met deze was duidelijk ook gerommeld. Het beest was een stuk groter dan dat je zou verwachten en had een vreemde pelskleur, die wisselde met een paars/grijs en wit, tevens met een patroon tussen de vacht door. Echt veel tijd nam de roodharige niet om ernaar te kijken. Hij had het belangrijkste gezien, grote boze wolf met puntige tandjes en een hongerige blik. Nope, hier had hij dus zo geen behoefte aan. De jongen verruimde zijn passen en deed een poging de grote canine voor te blijven. Iets dat nog bar moeilijk ging met een kind dat zich zwaar maakte en geen ervaring in gewichtheffen. Het meisje snikte tegen zijn borst aan. “W-wat is dat?” De wolf achter hun uitte een diepe grauw terwijl hij vooruit sprong. Cassius gaf antwoord tussen zijn zware ademhaling door. Shit, waarom had hij geen goede conditie of teleporteren als mutatie gekregen? Echt, daar zou hij een moord voor doen op het moment. “Mu-teer-de wolf” Kwam er haperend uit. Hij ging bijna door zijn enkel heen, maar kreeg het voor elkaar zichzelf nog overeind te houden, al was de afstand wederom verkleind. Het meisje huilde harder, iets wat de wolf enkel aan moedigde harder te gaan lopen. “G-gaan we d-dood?” Cassius hoestte even. “Waarschijnlijk” Dit voornamelijk omdat hij het mens stil wou krijgen en totaal niet boven kinderen trauma’s geven stond. Maar hey, het werkte, het meisje was nu helemaal gestopt met geluid maken en het enige was de jongen er nog van merkte was de hartslag en het gewicht. Nou, een van de twee problemen opgelost, nu de andere nog. Jammer genoeg was Cassius geen standaard comic book hero. Hij was niet het type die de onschuldige soepel kon rennen en naar de uitgang kon tillen. Want de roodharige was menselijk.. nou ja, voornamelijk.. en hij werd moe. Hij was in paniek, was moe en dit was best een fysieke opdracht. Vandaar dat hetgene wat hij had verwacht ook gebeurde, de jongen bleef haken achter iets op de bosgrond, tijd om het te bekijken had hij immers niet. Automatisch beschermde hij het meisje met zijn lichaam terwijl ze enkele koprollen maakte en uiteindelijk bleven liggen op de bosgrond. De wolf had hun al ingehaald voor Cas ook maar de kans kreeg op te staan. Hij zuchtte even, een actie die hem uit vluchtmodus haalde en weer terug in ‘ik wist dat het een slechte dag zou worden’ Zijn rug zat onder bladeren en zand, maar hij had niks, het meisje leek ongedeerd te zijn op haar huidige wonde na. Maar nu Lassie nog. Deze voelde geen noodzaak drama op te bouwen door om hun heen te cirkelen, nee, hij dook meteen op het tweetal. Cassius had zijn arm omhoog gehouden om te zorgen dat de wolf van Jenny en zijn nek vandaan bleven. Maar damn dat beest was zwaar, meteen gaf de jongen wat in en keek hij recht in de amberen ogen van het beest dat wild naar hem hapte. Zijn arm duwde tegens diens borstkas op, die nog verassend zacht zou zijn als het dier eronder hem niet wou opeten. Jenny was weer aan het huilen geslagen, al bleef ze doodstil liggen op de grond. Nou, in ieder geval bleek die meer hersenen te hebben dan hijzelf, zomaar mensen gaan redden uit het bos. Pfff. De volgende keer liet hij ze gewoon opeten. Echt, hij was klaar met vrijwilligerswerk na dit gedoe. Hij zette zich af aan de ondergrond en duwde nu het beest van zich af. Tot zijn eigen verbazing lukte het nog ook, de wolf eindigde een eindje verderop, waardoor hij net genoeg kans kreeg omhoog te komen voor de volgende aanval. Hij zette zichzelf zo stabiel mogelijk vast in de mossige ondergrond, wetend dat hij niet optijd weg zou kunnen rennen om een voorsprong te maken. Wat wou tegen het beest doen? Bedreigende uil geluiden maken? Een menselijke kap tegen de kaak geven? Hij had het vreemde voorgevoel dat dit niet helemaal zou gaan werken. En inderdaad, toen het beest naar hem toe sprong werd ongenadig tegen de grond aangedrukt en meteen voelde hij een scherp gevoel in zijn schouder. Hij klemde zijn kaken op elkaar toen hij voelde hij de tanden van de wolf zich door het vlees boorden en er een ruk aan gaf. Een zwak geschreeuw ontsnapte zijn lippen, waarna hij met tranen in zijn ogen besloot dat hij zijn schouder nog een dag langer wou behouden. Vandaar dat hij zijn benen optrok en hard tussen de benen van de wolf trapte. Hij speelde het vuil, zonder schaamte. Het was in ieder geval genoeg om te zorgen dat de wolf losliet, waardoor hij de kans kreeg de ander van zich af te duwen. Of ja, de kop van zich af te houden. Hij had nu een stuk vel bij diens keel gegrepen en gaf ondertussen nog een trap tegen zijn buik aan. Uiteindelijk was dit genoeg om eronder uit te komen. Zijn linker schouder was er echter lelijk aan toe en er kwam redelijk wat bloed uit. Waar de hoektanden hem hadden geraakt kon je de pezen al zien, en aan de achterkant voelde hij misselijkmakend hoe stukken vlees los kwamen tijdens zijn bewegingen. Oké, het leek erop dat hij samen met Jenny gehecht moest worden.. Leuk. Eerst pluto hier van zich af krijgen. Of op z’n minst wat meer afstand zodat ze weg konden komen. In zijn ooghoek zag hij hoe Jenny zichzelf wegtrok, verder achteruit. De wolf leek het ook op te merken, maar maakte zich duidelijk geen zorgen. Blijkbaar was deze ervan overtuigd dat hij Cassius makkelijk aankon, jammer genoeg kreeg Cassius hetzelfde idee, vooral nu zijn schouder mishandeld was. Als dit zo door ging begon hij al bijna een band te vormen met dit beest, zoveel dachten ze hetzelfde. En het kwam weer naar voren. Alsof het vertraagd werd zag de roodharige hoe het vreemde wezen vooruit stapte, snelheid maakte en hierna zich weer afzette richting hem. Hij balde zijn vuisten weer tot hij ineens een verschrikkelijke pijn voelde in zijn hand. Vanuit zijn hand was misschien een betere verwoording. Urgh, die klauwen, hij was ze al bijna vergeten. Het was ook vrij makkelijk om te vergeten, aangezien hij ze nooit zag. Dit dacht hij totaal niet uit bitterheid ofzo. Nee, hij had wapens gekregen in zijn handen en die kon hij niet eens besturen. De metalen, uilachtige, klauwen kwamen enkel tevoorschijn op bepaalde momenten. Blijkbaar was dit een goede situatie ervoor. Hij had al uitgehaald naar het beest, jammer genoeg nog steeds met een vuist, waardoor hij niet alleen tanden voelde in zijn dij maar ook nog een scheurend gevoel kreeg in de palm van zijn hand. Hij zakte door zijn benen heen en voelde zijn maag omdraaide bij de hoeveelheid bloed die hij zag. Zijn schouder was het meeste bezig, aangezien die helemaal aan stukken was gescheurd. Aan dezelfde kant werd hij nu ook door de wolf beten in zijn dijbeen. Toen hij zijn hand opende zag hij hoe zijn eigen klauwen zich lichtelijk door de palm van zijn hand hadden gesneden, aangezien ze eruit kwamen tijdens zijn vuistslag. Hij had het gevoel dat zijn lichaam aan de kant van de wolf stond. Toch negeerde hij ook de rode vloeistof die hieruit kwam, en richtte zijn aandacht naar de strot van de ander. Met flink wat kracht begon hij met zijn rechterhand tegen de nek en kop van de reu te klauwen, in de hoop dat hij los liet. Bij de nek leek het jammer genoeg niet al te veel effect te hebben, waardoor hij volledig overstapte naar de kop. Met nog een slag sneed hij door de snuit heen, hier een spoor achterlatende. Hij voelde hoe zijn dij werd losgelaten, en hoewel zijn broek vermoord was, leek zijn been nog vrij intact te zijn. In ieder geval was het te fixen met een verband en tijd. Te vlug voor zijn bloedverlies ging hij weer recht staan, en haalde nogmaals uit richting de wolf, die nu een stap naar achteren probeerde te doen. Cassius voelde hoe zijn klauw ergens aan bleef haken, en kwam er met een flinke misselijkheid achter dat dit diens oogkas was. Hij had de oogbal dwars doorboord zonder het te merken, aangezien hij geen gevoel had in het metaal. Echt, hij moest blij zijn met zijn sterke maag. Na wat rukken om zijn hand vrij te krijgen zag hij zijn kans. De wolf leek immers meer bezig te zijn met zjin kop op het moment, en met een beetje geluk zou hij hierna de achtervolging opgeven. Cassius klapte de klauwen weer onbewust in en liep naar Jenny toe, die zich willig liet oppakken. Zo ver moesten ze niet meer. Maar hij moest toegeven dat zijn schouder het gewicht niet meer aanvaarde. Vandaar dat hij Jenny op zijn rechterarm nam, waardoor het huilende meisje haar armen rond zijn nek heen sloeg. Hij haatte dit, de pijn, het aanraken. Zijn eigen bebloede hand liet vlekken achter op de kleren van de ander, terwijl zijn linkerflank en rug droop van het bloed uit zijn schouder. Door pijn verbeten begon hij te grijnzen, iets wat meer een spiervertrekking was dan echt uit emoties. Zijn blik stond ook dodelijk maar duidelijk gepijnigd. Hij hoopte dat het rotbeest wegbleef, hij kon het niet aan om er nog eens mee te vechten. Tegen mensen kon hij het makkelijk opnemen, gemuteerde wolven was een ander verhaal. Daarbij voelde hij zichzelf al duizelig worden, waardoor hij de hulp van een eventuele doctor zou waarderen. Daarbij wist hij ook niet wat de beet van dat monster voor verder effect zou hebben.